Στην περιοχή της Άνω Κορινθίας, την οποία θα περιδιαβούμε υπάρχει ένα διπλό χωριό με το όνομα Ταρσός (Άνω και Κάτω). Εκεί υψώνονται κάθετοι βράχοι ύψους 100 μέτρων, οι οποίοι παρομοιάζονται με τα Μετέωρα της Θεσσαλίας. Η διαφορά ωστόσο έγκειται στο ότι στα Μετέωρα οι βράχοι είναι ξεχωριστοί, ενώ εδώ αποτελούν τμήμα του ορεινού όγκου.
Η πρώτη σκέψη: τα τοπία είναι ούτως ή άλλως υπέροχα. Και στην Γιούτα των Ηνωμένων Πολιτειών ή το Κολοράντο θα δείτε εντυπωσιακότερους φυσικούς σχηματισμούς. Αλλά λείπει η… ιερότητα. Τι εννοώ;
Τα Μετέωρα (οσονούπω… ανταπόκριση από την Teucris_net) δεν θα ήταν ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς εάν δεν υπήρχαν τα μοναστήρια! Οι Δελφοί επίσης είναι σε πανέμορφο τοπίο, αλλά η τοποθεσία είναι ιερή λόγω του μαντείου και των ναών του. Ο άνθρωπος μετατρέπει το τοπίο σε αξία πέραν της οπτικής. Και επιπλέον του προσδίδει και ιερότητα με το να το συνδυάσει με κάποια πίστη του και όχι με τον εγωισμό ή την ματαιοδοξία του. Εάν ο Ωνάσης έχτιζε μία έπαυλη εκεί τα βράχια δεν θα ήσαν ιερά. Μάλλον το αντίθετο.
Σε μία σχισμή των Κορινθιακών Μετεώρων ιδρύθηκε ένα μονύδριο και αφιερώθηκε στην Παναγία. Εξ΄ού και “Παναγία του Βράχου”! Η πρόσβαση είναι εύκολη με βατό χωματόδρομο. Μέσα στη σχισμή υπάρχει ο ναός. Αυτό, το οποίο με εντυπωσίασε και δεν το φανταζόμουν είναι πως μέσα από τις ρωγμές κυλά νερό. Και υπάρχει μία…. μικρό-πηγή μέσα στο ιερό του ναού! Και ακούγεται ένας υπέροχος ήχος καλλαρίσματος μέσα στην απόλυτη ησυχία και μοναξιά. Ο ήχος της ζωής. Διότι, όπου νερό και ζωή.
Και η δεύτερη σκέψη: αυτό το νερό, το οποίο δίνει ζωή στον άνθρωπο με την πάροδο των αμέτρητων αιώνων θα διαβρώσει αυτόν τον βράχο και θα τον καταστρέψει. Σιγά-σιγά αλλά σταθερά ακόμα και η ισχυρότερη μορφή δύναμης θα καταρρεύσει. Και όχι από μεγάλα μέσα, αλλά από τη συνεχή ροή του νερού. Διότι το νερό είναι ευέλικτο. Και κάθε ρωγμή μετατρέπεται σε διαδρομή του. Το προηγούμενο σκεφτείτε το πολύ καλά όταν νομίζετε πως έχετε εμπρός σας οτιδήποτε φαντάζει πανίσχυρο. Σκεφτείτε το πάλι και είτε αφορά πρόβλημα είτε δύναμη είτε οτιδήποτε… ψάξτε για τις ρωγμές!
Η “Παναγία των Βράχων” ιδρύθηκε κατά την παράδοση από μία νεαρή γυναίκα Ταρσινή, η οποία παρακαλούσε τους Τούρκους να μην την πετάξουν μαζί με το παιδί στην αγκαλιά της από τον γκρεμό. Ο Ταρσός ήταν επισκοπική έδρα και σπουδαία κωμόπολη κατά τα Βυζαντινά χρόνια. Το 1458 ο Μωάμεθ ο γνωστός κατακτητής της Κωνσταντινούπολης την πολιόρκησε και την κατέλαβε. Φυσικά την… “σεβάστηκε” μη αφήνοντας όρθιο τίποτα. Τις γυναίκες άλλες τις έκαναν σκλάβες και άλλες τις γκρεμοτσάκισαν. Αυτήν την συγκεκριμένη για κάποιο λόγο ήθελαν να την στείλουν στον Κάτω Κόσμο κυριολεκτικά (100 μέτρα γκρεμός). Και επειδή δεν συγκινήθηκαν από τα παρακαλετά της την πέταξαν. Ωστόσο αυτή και το παιδί της στην αγκαλιά της ως εκ θαύματος σώθηκαν και μάλιστα η γυναίκα κατά τη διάρκεια της πτώσης της επικαλέστηκε την βοήθεια της Παναγίας, “Παναγιά μου σώσε μας” και τις έσωσε.
Και η επόμενη σειρά των σκέψεων μαζί με ΤΟ δίλημμα.
Δεν χρειάζεται μυαλό να αντιληφθεί κάποια ή κάποιος τι επρόκειτο να πάθει εάν έπεφτε στα χέρια όχι μόνο Τούρκων αλλά κάθε είδους αντιπάλου. Τι κάνεις όταν βρεθείς σε μία τόσο τραγική θέση; Όσο έχεις το περιθώριο (και τον χρόνο επιλογής) παραδίδεσαι ή δίνεις μία και πηδάς στον γκρεμό;
Θα σας απαντήσω, αλλά προσοχή, σκέψη είναι κι εγώ αναρωτιέμαι. Αρα με αξιολόγηση η απάντηση: παραδίδεσαι όταν πιστεύεις πως μπορείς να αντέξεις το φοβερό πλήγμα. Μία γυναίκα στα χέρια των Τούρκων ίσον χωρίς λόγια. Ένας άντρας επίσης με άλλο τρόπο χωρίς λόγια. Το θέμα είναι πως έχεις π ι θ α ν ό τ η τ ε ς να επιβιώσεις μετά από τα προηγούμενα. Είναι πολύτιμη η ζωή σου αν και η μοίρα της είναι καταραμένη τη στιγμή εκείνη. Αλλά υπάρχεις και μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα. Θα το αντέξεις όμως;
Στην άλλη περίπτωση πηδάς από τον γκρεμό. Έχεις μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να επιβιώσεις. Μπορεί να είναι και περισσότερες οι πιθανότητες. Τότε διακινδυνεύεις με αυτές. Ποτέ δεν είναι ανύπαρκτες. Ελάχιστες είναι.
Προσωπικά γιατί θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής επιλέγω την δεύτερη εκδοχή. Απλώς κοιτάζω που υπάρχουν κλαδιά μήπως και πιαστώ. Κατά κάποιον τρόπο αναλαμβάνω ένα υπολογισμένο ρίσκο.
Διότι σε αυτήν τη ζωή δεν είμαστε για να διεκπεραιώσουμε το εφικτό αλλά να τολμήσουμε το αδύνατο.
