Κάποια στιγμή στο παρελθόν βρέθηκα στο Άμστερνταμ. Να πω (γράψω) την αλήθεια μου άρεσε! Είχα βέβαια και μία πολύ θετική εικόνα στο μυαλό μου για την Ολλανδία και τούτο διότι η Ολλανδία αντιστάθηκε στους ναζιστές Γερμανούς και αυτό με έκανε να νοιώθω όμορφα (σε αντίθεση με κάποιες άλλες χώρες). Επισκέφθηκα με πολύ μεγάλη συγκίνηση και το σπίτι στο οποίο κρυβόταν η Άννα Φρανκ με την οικογένειά της και αυτό με έκανε να αγαπήσω ακόμα περισσότερο αυτή την πόλη.
Εν τω μεταξύ η Ολλανδία έχει ένα διαφορετικό στυλ όσον αφορά την τέχνη. Καταλαβαίνεις αμέσως πως είσαι κάπου ξεχωριστά και όχι σε μία οποιαδήποτε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα. Για την Ολλανδία γενικά έχω πάρα πολλά να γράψω. Το εννοώ… Το μόνο πρόβλημα ήταν η… βροχή της. Έβρεχε συνεχώς και παρ΄ όλο που τα κανάλια σε προδιαθέτουν για πολύ… νερό δεν μπορώ να παραδεχτώ πως ενθουσιαζόμουν. Μάλιστα μία από τις πρώτες σπουδαίες ταινίες μικρού μήκους, η οποία δημιουργήθηκε, κινηματογραφήθηκε στο Άμστερνταμ το 1929 με τίτλο… Regen (η… Βροχή). Λογικό είναι! Οι δημιουργοί της Μάνους Φράνκεν και Γιόρις Ίβενς τι θα κινηματογραφούσαν; Τον… ήλιο; Σάμπως τον ήξεραν;
Τέλος πάντως πολλά έγραψα για εισαγωγή… Κάποιο μεσημέρι λοιπόν, όπως το συνήθιζα, μετά από τις επισκέψεις μου σε μουσεία, γκαλερί και άλλα σημαντικά σημεία (φυτό ων) άρχισα να περιπλανιέμαι στην πόλη. Μάλλον χάθηκα στο λιμάνι, ούτε που με ενδιέφερε να ΜΗΝ χαθώ και ξαφνικά άρχισα να παρατηρώ κάτι περίεργο. Όμορφες κοπέλες και κάπως προκλητικά ντυμένες να κάθονται πίσω από το τζάμι του σπιτιού τους. Ντράπηκα να κοιτάξω, λόγοι διακριτικότητας πάντα, αλλά στην περιοχή, όπου περιπλανιόμουν όλο και περισσότερα σπίτια με την ίδια ανόητη αρχιτεκτονική, κάτι όπως οι βιτρίνες των καταστημάτων και οι κοπέλες να κοιτάζουν με απλανές βλέμμα το δρόμο (εντάξει, το παραδέχομαι, κοίταξα και χμ… μερικές). Λόγοι κοινωνικού ενδιαφέροντος, α όλα κι όλα!
Και τότε τι σκέφτηκα;
“Εμ, βέβαια! Αφού δεν έχουν ήλιο ούτε για αστείο εδώ, ούτε που σκέφτηκαν να κατασκευάσουν εξώστες (μπαλκόνια) να κάθονται και να απολαμβάνουν. Και οι δύσμοιρες οι (μάλλον) νεαρές νοικοκυρές κλεισμένες πίσω από τζάμια προσπαθούν να χαρούν λίγο φυσικό περιβάλλον. Είναι και Ολλανδές, κάπως τολμηρές φυσικό μου φάνηκε να μην φορούν και πολλά ρούχα”.
Αυτά σκεφτόμουν και είχα στο μυαλό μου τα μπαλκόνια της Μεσογείου μας, τον ήλιο και την αρχιτεκτονική του φωτός. Βαυκαλιζόμουν μάλιστα για την Μεσογειακή μας αρχιτεκτονική ανωτερότητα.
Κάποια στιγμή αφού είχα απομακρυνθεί για τα καλά και επέστρεφα στον πυκνό ιστό της πόλης απότομα κοντοστάθηκα και μονολόγησα απευθυνόμενος στον εαυτόν μου (με συγχωρείτε για την έκφραση):
“Τι λε ρε μ@λ@κα! Ποιόν ήλιο και σαχλαμάρες; Βιτρίνες είναι… καταστήματος και διαφημίζουν την πραμάτεια τους”!
Ήμουν απλά στη συνοικία με τα κόκκινα φανάρια!
…
Σημ. 1: Το άρθρο αυτό το γράφω με αφορμή την απόφαση της Δημάρχου του Άμστερνταμ Φέμκε Χάλσεμα να απομακρύνει τους οίκους ανοχής από το κέντρο της πόλης.
Σημ. 2: Ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός των κόκκινων φαναριών ωστόσο είναι… έντιμος. Δείχνει αυτό, το οποίο είναι και προσφέρει. Μην παρερμηνευθεί αυτό, αλλά για όσες/ους ενδιαφέρονται, από αρχιτεκτονικής απόψεως ο σχεδιασμός ενός κτιρίου οφείλει να υπακούει στη λειτουργικότητα.
Σημ. 3: (με χιούμορ). Τέλος διαμαρτύρομαι εντόνως στην απόφαση της Κυρίας Δημάρχου, η οποία… αναβαθμίζει το κέντρο του Άμστερνταμ. Όχι Κυρία Χάλσεμα! Υποβαθμισμένο το θέλουμε εμείς οι επισκέπτες! Την πορνεία να προσπαθήστε να εξαλείψετε και όχι να μεταφέρετε αλλού τη δράση της!
