Περπατώντας σήμερα σε κάποιο σημείο πρόσεξα παρατημένα ένα ζευγάρι κίτρινα γοβάκια, μία γυναικεία τσάντα και ένα πασουμάκι χωρίς το ταίρι του. Το τελευταίο μου θύμισε (τρόπος του λέγειν) τα παλάτια των Σουλτάνων της Κωνσταντινούπολης και τούτο λόγω της φούντας του.
Αλήθεια… Θυμήθηκα και την Ελληνική ταινία με παραπλήσιο τίτλο, όπου όμως δεν επρόκειτο για γοβάκια αλλά για γάντια.
Δεν γνωρίζω για τα γάντια, αλλά τα γοβάκια και γενικά τα υποδήματα “μιλάνε”. Ο πλούτος στα ακριβά παπούτσια φαίνεται. Αλλά φαίνονται και άλλα πράγματα. Γιατί τα παπούτσια μαρτυρούν τη θέση μας. Και όχι μόνον αυτό, αλλά από το πόσο καινούργια ή ταλαιπωρημένα είναι δηλώνουν και την πορεία της ζωής μας. Το εξασκημένο μάτι στο πρώτο, το οποίο θα εστιάσει θα είναι εκεί. Και αμέσως θα έχει αντιληφθεί πάρα (μα πάρα) πολλά.
Τα ξεχασμένα κίτρινα γάντια της ταινίας απετέλεσαν αφορμή για έντονη καχυποψία του συζύγου πως η γυναίκα του τον απατά. Τα γάντια όμως δεν ομιλούν σε αντίθεση με τα παπούτσια. Ούτε αφήνουν ίχνη στο χώμα.
Ακόμα και τα πεταμένα στα σκουπίδια παπούτσια καταμαρτυρούν πάρα πολλά. Γιατί τα άφησαν; Ήταν κατεστραμμένα ή μήπως ήταν αναμνήσεις, οι οποίες θα πρέπει να αντικατασταθούν με μία νέα πραγματικότητα; Ή μήπως απλά ο ιδιοκτήτης τους ή ιδιοκτήτριά τους τα βαρέθηκε και τα άφησε μήπως τα προσέξει κάποιος, κάποια εν προκειμένω, με μεγαλύτερη ανάγκη και τα χρησιμοποιήσει για τον εαυτόν του;
Πολλές σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου και πολλά σενάρια ζωής σκέφτηκα. Και στιγμιαία συνειδητοποίησα για άλλη μία φορά πως οι καλύτερες ιδέες μας προέρχονται από τους άλλους!
