Η (νέα) επιχείρηση μετά τον COVID-19
Από την πρώτη στιγμή της πανδημίας στην Ευρώπη τέλη Φεβρουαρίου του 2020 ένοιωθα (θα έγραφα προέβλεπα εάν δεν με παρεξηγήσετε) πως “κάτι” επρόκειτο να συμβεί. Τέλη του 2019 αναλύοντας την κατάσταση δεν μου “έβγαιναν” κάποια πράγματα. Και αναφέρομαι συνολικά στον δυτικό κυρίως Κόσμο (και την Ελλάδα φυσικά). Δεν μου είχε περάσει βεβαίως από το μυαλό το συγκεκριμένο με τον COVID-19. Ένα γεγονός όμως μη προβλέψιμο φαινόταν πως πλησίαζε. Και δεν ισχύει το… “vaticinium ex eventu”, το να είσαι δηλαδή προφήτης ΜΕΤΑ το γεγονός· αυτό, το οποίο στην καθομιλουμένη μας το ακούμε ως “εγώ στα έλεγα” ή “το έβλεπα”. Νομίζω πως το γνωρίζετε αυτό από τα γραπτά μου, τα οποία είναι αδιάψευστοι μάρτυρες.
Αμέσως μετά, ειδικά με την ανακοίνωση της πρώτης απαγόρευσης κυκλοφορίας άρχισα να νοιώθω πως περπατούσα σε κινούμενη άμμο δεδομένων. Τι εννοώ; Άλλαζαν τα δεδομένα πολύ γρήγορα. Και ενώ είμαι συνηθισμένος σε μεταβολές και μου αρέσουν ξαφνικά βρέθηκα να μην μπορώ να εστιάσω κάπου, διότι τα δεδομένα τροποποιούνταν από εβδομάδα σε εβδομάδα. Και επειδή κρατώ λεπτομερείς σημειώσεις έβλεπα τους στόχους μου να είναι ήδη ξεπερασμένοι μετά από λίγες ημέρες.
Και τότε ένοιωσα πως κολυμπώ σε μία απέραντη θάλασσα από… μπαλάκια. Ροζ μπαλάκια, κίτρινα μπαλάκια, κόκκινα μπαλάκια, μαύρα, άσπρα, γενικώς μπαλάκια. Και ποια ήταν η ιδιότητά τους; Εάν δεν ήμουν σε κίνηση… βυθιζόμουν. Και ναι μεν δεν πνίγεσαι από τα… μπαλάκια, αλλά λίγο παρακάτω από την επιφάνεια και δεν θα βλέπεις ορίζοντα παρά μόνον… μπαλάκια! (Το έχω με τη λέξη φαίνεται, χα… τα μπαλάκια)!
Πάντοτε οι καταστάσεις ήταν ρευστές. Αλλά το ιξώδες, όπως λέγεται δεν ήταν το ίδιο. Διαφορετικά ρέει το μέλι από το χυμό πορτοκαλιού και διαφορετική είναι μία στερεή επιφάνεια. Και εκεί όπου το προσόν μίας επιχείρησης ήταν ο προγραμματισμός και οι ορθές προβλέψεις ξαφνικά αυτό φάνηκε παρωχημένο. Η ΜΗ πρόβλεψη με την εγγενή αβεβαιότητά της και η καθημερινή μεταβλητότητα άρχισε να προκρίνεται ως πλεονέκτημα. Τα δεδομένα του σήμερα είναι παρελθόν σε ένα μήνα (και πολύ είναι). Ούτε κι εσύ ο ίδιος γνωρίζεις σε τι κατάσταση θα είσαι.
Κολυμπάς λοιπόν σε μία θάλασσα από μπαλάκια. Μα και πριν το ίδιο δε συνέβαινε; Όχι! Ήταν πραγματική θάλασσα με τις φουρτούνες της και τα προβλήματα της. Αλλά μπορούσες να σταθείς (εννοώ να σταματήσεις να κινείσαι) ΧΩΡΙΣ να βυθίζεσαι. Και να κοιτάξεις και λίγο το ορίζοντα να δεις τα σύννεφα της επερχόμενης καταιγίδας ή να παραμένεις στη θέση σου λόγω της πυκνής ομίχλης. ΔΕΝ βυθιζόσουν και αυτό ίσχυε για μικρούς και μεγάλους.
Ενώ τώρα τα… μπαλάκια! Μικρός, μεγάλος, οτιδήποτε μη κίνηση ίσον βύθιση! Τεράστια η διαφορά!
Και τι κάνεις λοιπόν;
Αντιλαμβάνεσαι πως ενώ προηγουμένως ένα μεγάλο πλοίο ήταν ασφαλέστερο από ένα μικρό βαρκάκι, τώρα κανένα δεν έχει το πλεονέκτημα. Αντιθέτως το μικρό μπορεί να πλέει και πολύ πιο γρήγορα. Πάντως όποιο σταματήσει… βυθίστηκε!
Είναι ωραία λοιπόν αυτή η νέα θάλασσα από… μπαλάκια και δεν έχει και φουρτούνες! Τόλμα να σταματήσεις όμως!
