(Μία Προπολεμική Απάτη)
Χθες γράφοντας το προηγούμενο άρθρο για το “Αλλοίμονο στους Νέους” ανέσυρα από το μυαλό μου μία προπολεμική -πρωτόγνωρη τότε- απάτη πώλησης αμφισβητούμενων οικοπέδων ή οικοπέδων με νόμιμους ιδιοκτήτες αλλά με πλαστούς τίτλους ιδιοκτησίας σε ανύποπτα θύματα. Δράστης ήταν ο πολιτικός μηχανικός απόφοιτος του Μετσοβίου Πολυτεχνείου Ν.Η. του Π. (γνωρίζω όλα τα στοιχεία, αλλά δεν θα ήθελα να γράψω κανένα όνομα, μήπως στενοχωρήσω τυχόν απογόνους, αν και υπήρξε καταδίκη). Ο Ν.Η. ξεκίνησε την καριέρα του με όνειρα για μία πλούσια ζωή ως μηχανικός (τρομάρα του, κούνια που τον κούναγε, δεν ρώταγε), αλλά δυστυχώς δεν ήλθαν τα πράγματα όπως τα ήθελε. Και επειδή η επιθυμία σαρώνει τη λογική και επειδή ήταν και ευφυής και γνώστης του αντικειμένου και… καλλιγράφος εντόπισε μία τρόπον τινά… “ατέλεια” του συστήματος, την οποία εκμεταλλεύτηκε δεόντως.
Η “ατέλεια” ήταν πως την περίοδο από το 1835 έως το 1854 στην Αθήνα όλες οι μεταβιβάσεις οικοπέδων έγιναν από δύο μοναδικούς συμβολαιογράφους. Απέραντες
εκτάσεις από αμφισβητούμενα οικόπεδα στο Καλαμάκι, Γλυφάδα, Βεΐκου, Γαλάτσι,
Κουπόνια, Κάτω Πατήσια ήταν “διαθέσιμα” και σύμφωνα με το μυαλό του προς διπλή πώληση! Αυτό το στοιχείο ήταν πολύ σημαντικό διότι διευκόλυνε τα μέγιστα την πλαστογραφία.
Βλέπετε λοιπόν πως ακόμα και σε μία κανονική περίοδο υπάρχει πάντα ένα στοιχείο, το οποίο στα έμπειρα μάτια ενός ειδικού μπορεί να αποτελέσει εργαλείο πλουτισμού. Τα λεγόμενα… bugs των συστημάτων του διαδικτύου εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία. Και εάν εδώ αναφέρομαι σε μία υπόθεση εκτός των ορίων του νόμου (και ανήθικη από κάθε άποψη) πολλές “ατέλειες” δεν σημαίνει πως οδηγούν κατ΄ανάγκην στην παρανομία, αλλά ίσως στην ευκαιρία· όπως το να πουλάς παγωτά στην παραλία με 40 βαθμούς. Ο ήλιος δημιουργεί την ευκαιρία και εσύ καλύπτεις την ανάγκη της μικρο-ανωμαλίας.
Ο Ν.Η είχε όμως ιδιαίτερη έφεση εγγενώς στις πλαστογραφίες, διότι όπως αποκαλύφθηκε πριν τη σύλληψή του ήταν κανονικό ζωντανό φωτοαντιγραφικό μηχάνημα (τίτλων, τραπεζικών τσεκ) και οτιδήποτε άλλο μπορούσε να δημιουργήσει πλαστό χρήμα.
Ενώ ο Δημήτρης Χόρν (και ο πρώτος διδάξας Φάουστ) δεν διέθεταν την διορατικότητα να πωλήσουν πολλαπλώς τις ψυχές τους και τις έχασαν, ο Ν.Η. διείδε στα υλικά και πεζά οικόπεδα την επιχειρηματική ευκαιρία της ζωής του.
Η απορία του όταν συνελήφθη (χρησιμοποιούσε εννοείται ψεύτικο όνομα) ήταν ποιος τον πρόδωσε. Στην πραγματικότητα προδόθηκε μόνος του από τη γλυκιά ζωή. Ο ιδιοκτήτης κύριος Κ. της “Γαλάζιας Παπαρούνας”, ενός λαμπρού ευαγούς ιδρύματος της “Τρούμπας” (είχαν πολύ όμορφα ονόματα αυτοί οι ναοί της τέχνης και μαζί πολύ όμορφες και μάλλον πρόθυμες για συζήτηση κοπέλες) είχε την κακή συνήθεια να πληροφορεί το καλύτερο λαγωνικό (και ικανότατο αστυνομικό) Γ. Δ. της τότε Αστυνομίας Πόλεων για ασυνήθεις συμπεριφορές κατασπατάλησης χρήματος. Μάλιστα χαρακτηριστικά του ανέφερε, πως από τη βρωμο-δουλειά του μπορούσε πολύ εύκολα να ξεχωρίζει εάν τα χρήματα προέρχονταν από εργασία με κόπο ή από άλλες πηγές. Και για πολύ κακή τύχη του Ν.Η. αυτό το ανέφερε στο αστέρι του αστυνομικού χώρου. Ήταν θέμα παρακολούθησης και κάποιας έρευνας πλέον, όπου εκεί αποδείχθηκε πως ο Ν.Η. ήταν φυγόδικος για σωρεία πλαστογραφιών και εντελώς ζήτημα ελαχίστου χρόνου να βρεθεί πίσω από τα κάγκελα. Δεν ήταν επικίνδυνος για εγκλήματα ζωής κακοποιός, απατεώνας ήταν.
Και μία μικρή, ασήμαντη μεν αλλά κάπως περίεργη λεπτομέρεια. Το σπίτι στο οποίο έμενε ο Ν.Η. στον Πειραιά (πάλι δεν αποκαλύπτω τη διεύθυνση για ευνόητους λόγους) παραμένει όπως ήταν το 1939, παρ΄όλο που γύρω του έχουν χτιστεί πολυκατοικίες και σίγουρα κανείς από τους γείτονες δεν γνωρίζει την αμαρτωλή ιστορία του. Ούτε το σπίτι του δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει, αν και αξιοποίησε στις αγκαλιές των κοριτσιών τις αποταμιεύσεις πολλών ανθρώπων.
Συμπέρασμα: τίποτα δεν είναι σίγουρο σε αυτή τη ζωή, γιατί ας μην ξεχνάμε πως πάρα πολλοί έχασαν ότι είχαν και δεν είχαν εξ΄ αιτίας του απατεώνα. Μόνος κερδισμένος η… “Γαλάζια Παπαρούνα”!
