Όπως πάμπολλες φορές έχω γράψει ο χειρότερος εχθρός είναι μόνον ένας: ο Φόβος. Μάλιστα ο φόβος του αγνώστου, ο οποίος οδηγεί στην παράλυση και την απόλυτη μοιρολατρία.
Η ζωή είναι μία συνεχής ροή “μεταβολών”. Εάν γνώριζες την συνέχεια δεν θα υπήρχε λόγος να την ζήσεις.
Τα διατηρητέα κτίρια διδάσκουν δύο σπουδαία μαθήματα:
1. Εάν επικρατούσε ο φόβος του αγνώστου ποτέ δεν θα κατασκευάζονταν. Σκεφτείτε πόσα από αυτά σήμερα ανήκουν στις ίδιες οικογένειες και πόσα από αυτά εκπληρώνουν τον σκοπό για τον οποίο χτίστηκαν. Ελάχιστα. Την ώρα όμως της κατασκευής τους αντιπροσώπευαν το παρόν του ονείρου.
2. Η κατάρα όμως των διατηρητέων είναι πως δεν μπορούν ουσιαστικά να εξελιχθούν. Όπως χτίστηκαν παραμένουν. Έγιναν “διατηρητέα”. Πάρα πολλά δεν πρόλαβαν, διότι πέθαναν… (κατεδαφίστηκαν). Στην θέση τους θα μπορούσαν να χτιστούν καλύτερα, αλλά αυτό μάλλον δεν συνέβη. Άλλα μετατράπηκαν σε κάτι διαφορετικό. Εξελίχθηκαν. Άλλα απλά ρημάζουν…
Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ασφάλειας ή σιγουριάς.
Αυτή είναι η ζωή…
Ή την ζεις ή την διεκπεραιώνεις.
