Όταν ήμουν για το μεταπτυχιακό μου στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν μπορώ να θυμηθώ πώς και για ποιόν λόγο βρέθηκα σε μία κλειστή συγκέντρωση βετεράνων του πολέμου του Βιετνάμ. Θυμάμαι ωστόσο πως αυτή η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στη Βαλτιμόρη.
Τότε, τέλη δεκαετίας του 80 οι μνήμες του πολέμου ήταν νωπές και εάν κάποιος ήταν το 1970 είκοσι ετών τότε θα ήταν 40. Ωστόσο πρόσεξα ένα βασικό χαρακτηριστικό τους:
Τα μάτια τους ήταν βαθιά χωμένα στο πρόσωπό τους!
Φαίνονταν και μεγαλύτεροι στην ηλικία τους και τσακισμένοι, αλλά αυτό το περίμενα. Τα βαθιά τους μάτια όχι.
Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες από όσα λέχθηκαν, αλλά σίγουρα ένοιωθα ξένος… Ούτε Αμερικανός πολίτης ήμουν ούτε είχα να μοιραστώ εμπειρίες από τον συγκεκριμένο πόλεμο. Παρ΄ όλα αυτά δεν αισθάνθηκα ούτε στιγμή παρείσακτος ή ανεπιθύμητος. Ήμουν κι εγώ ένα μέρος της ιστορίας τους, κατά κάποιον τρόπο (μεταφορικά το γράφω) διότι αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν να επιστρέψουν στον κόσμο. Σημασία είχε η παρουσία ανθρώπων και όχι μόνο συμπολεμιστών. Δυστυχώς δεν είχα τότε τη δυνατότητα μίας κάμερας να κινηματογραφήσω τη συνάντηση και οι μνήμες χάθηκαν. Τα συναισθήματα όμως έμειναν, έστω και ξεθωριασμένα.
Και ο νους μου πέταξε και σε άλλες αυτοκρατορίες και άλλες εποχές. Όταν η υπερηφάνεια για το μεγαλείο μίας –ανά τις εποχές- υπερδύναμης στηρίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στα βαθιά μάτια των ανθρώπων της.
