Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

Ταξική Κρίσις

Ένα από τα πολλά, τα οποία ανέδειξε η οικονομική καταβαράθρωση των τελευταίων δέκα ετών ήταν και η επαναφορά της… “πάλης των τάξεων”. Ξαφνικά ένα θέμα, το οποίο ήταν ξεχασμένο:
 
“Ένας φίλος ήρθε απόψε απ’ τα παλιά
φορτωμένος με χιλιάδες αναμνήσεις”
 
έκανε την επανεμφάνισή του.
 
κι όπως συνεχίζουν οι στίχοι του ωραιότατου τραγουδιού:
 
“Στην ιστορία μας ο φίλος αυτός
είχε ένα ρόλο παίξει τελευταίο”
 
και ο τελευταίος αυτός ρόλος έγκειτο σε δύο σημεία:
 
1. Στην παραίτηση και φυγή της λεγόμενης αστικής τάξεως στο εξωτερικό και
2. Στην μη προειδοποίηση των πολλών, τι συνέπειες ενέχει αυτή η πάλη.
 
Από την πρώτη στιγμή της εισόδου της χώρας στα μνημόνια την αρχική παγωμάρα ακολούθησε η φυγή κυρίως από άτομα της λεγόμενης αστικής τάξης με μόρφωση και δυνατότητα απασχόλησης στο εξωτερικό. Θεμιτό μεν αυτό, διότι καθ΄ ένας θέλει να ορίζει τη ζωή του, αλλά δεν παύει να είναι μία φυγή από την Ελληνική κοινωνία. Και η φυγή αφήνει κενό, το οποίο αργά ή γρήγορα θα καλυφθεί από τους εναπομείναντες.
 
Οι πολλοί εναπομείναντες μη διαθέτοντας το ίδιο επίπεδο μόρφωσης ή δυνατοτήτων εξεύρεσης καλύτερων συνθηκών παρέμειναν υφιστάμενοι τις συνέπειες της κρίσης –και της φτώχειας-.
 
Μέσα βέβαια σε αυτό το τοξικό περιβάλλον αναπτύχθηκαν κάθε είδους καιροσκοπικές τάσεις, μεγάλες ανακατατάξεις σε πολύ υψηλό οικονομικό επίπεδο και ανατροπές κάθε είδους. Κάποιοι πλούτισαν ασυστόλως εκμεταλλευόμενοι την αναταραχή, κάποιοι καταστράφηκαν, περιουσίες άλλαξαν χέρια και ό,τι άλλο συμβαίνει σε περιόδους αναταραχής.
 
Οι της αστικής τάξης έφυγαν (ακόμα και… μένοντες εδώ) σε μεγάλο βαθμό και οι λεγόμενοι πολλοί έμειναν. Και ξαφνικά ένας τους ενέπνευσε την δυνατότητα κατάληψης της εξουσίας. Και οι πολλοί τελικά το κατάφεραν. Καμία ιδεολογία δεν υπήρξε. Απλά ήταν μία νίκη της φτωχότερης και πολυπληθέστερης μερίδας, η οποία παρέμεινε στον τόπο της. Αυτό κατά τη γνώμη μου εξέφραζε η προηγούμενη κυβέρνηση και αυτός ήταν και είναι ο λόγος της τόσο μεγάλης συσπείρωσης.
 
Αλλά η προηγούμενη ηγεσία δεν είχε φροντίσει να ενημερώσει πως σε μία πάλη υφίσταται και ο κίνδυνος της ήττας. Και πως η ορθή “πάλη” σε μία φυσιολογική κοινωνία είναι όχι να εξοντώσεις τον υποτιθέμενο αντίπαλο αλλά να βελτιώσεις ε σ ύ τον εαυτό σου. Εάν βέβαια συμβεί αυτό, τότε αυτομάτως χάνει και η συγκεκριμένη ηγεσία το ρόλο της και μαζί την εξουσία, διότι πλέον δεν θα εκφράζει τους πολλούς, τους οποίους απλά εκμεταλλεύεται και δεν αγαπά καθόλου.
 
Εν κατακλείδι:
 
Αφού έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο πλέον η μόνη ορθή πολιτική είναι η πολιτική της ομόνοιας και όχι του μίσους και του διχασμού. Η αστική τάξη οφείλει να σπάσει τα τείχη της περιχαράκωσης και του άγονου μικροσυμφέροντος του μικρόκοσμου της και να εννοήσει πως ΟΛΟΙ συνθέτουν μία κοινωνία, ενώ οι πολλοί να δ ι δ α χ θ ο ύ ν πώς να βελτιωθούν και όχι να παραμείνουν εργαλεία καιροσκόπων-τυχοδιωκτών, διότι εν τέλει δεν πρόκειται να δουν τίποτα καλό.
 
Δύσκολα τα προηγούμενα, στενόχωρα και ίσως πικραίνω και στενοχωρώ πολλούς αλλά…
Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)