Προσέξτε τέσσερεις λεπτομέρειες:
1. Στον πόλεμο του Βιετνάμ οι Βιετκόνγκ διαμήνυσαν στους Αμερικανούς πως θα τους αφήσουν να φύγουν χωρίς να τους πειράξουν (μόλις έφτασαν στην τότε Σαϊγκόν και ήταν πλέον όλα τελειωμένα). Γιατί; Διότι τους ενδιέφερε ΜΟΝΟ η εξουσία και όχι οι Αμερικανοί.
2. Οι Ταλιμπάν δεν ενοχλούν τα αεροπλάνα των Αμερικανών (και κανενός άλλου) ενώ είναι γνωστό πόσο εύκολος στόχος είναι ένα σταθμευμένο αεροσκάφος. Και δεν θα δεχθώ πως δεν μπορούν να χτυπήσουν με μία ρουκέτα. Αλλά οι Ταλιμπάν ΔΕΝ θέλουν. Δεν τους ενδιαφέρουν οι Αμερικανοί. Η εξουσία τους ενδιαφέρει. Ούτε σκοτίζονται εάν μαζί τους φύγουν και κάποιοι συνεργάτες τους. Τα χρήματα όμως, τα οποία υπεξαίρεσε ο πρώην πρόεδρος θα τα διεκδικήσουν.
Σε αντιπαραβολή και για του λόγου (γραπτού) το αληθές των προηγουμένων θα αναφέρω δύο αντίστοιχες περιπτώσεις, όπου οι αντιδράσεις ήταν εντελώς διαφορετικές.
3. Η μία αφορά τη Σομαλία και τη λεγόμενη μάχη του Μογκαντίσου το 1993. Εκεί επειδή επρόκειτο για την εξουσία του Αϊντίντ δεν υπήρξε καμία διάθεση “συνεργασίας” από τους ντόπιους (φοβερά “μπουμπούκια” εν τω μεταξύ όλοι αυτοί). Και γνωρίζετε το αποτέλεσμα.
4. Η άλλη αναφέρεται στην κατάληψη της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Τεχεράνη το 1979 από Ισλαμιστές… φοιτητές (και εκεί), με τις γνωστές εξελίξεις. Και τότε δεν υπήρχε θέμα εξουσίας, διότι πλέον κυβερνούσαν οι μουλάδες, αφού είχαν εκδιώξει το Σάχη. Αλλά προσέξτε το Ιράν και σήμερα. Από λόγια και άλλες ενέργειες πολύ καλά τα πάνε, ωστόσο ευθέως αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι να αντιμετωπίσουν τους Αμερικανούς. Γιατί; Διότι και εδώ η εξουσία είναι το πρόβλημά τους και όχι οι Αμερικανοί.
Αυτά για να μην παραμυθιαζόμαστε περί δικαιοσύνης και ελευθερίας των λαών κλπ μπούρδες… Ας υπάρχει (ή να εφευρεθεί) ένας εξωτερικός πραγματικός ή φανταστικός εχθρός και όλα γίνονται.
