Σήμερα σε κάποια φανάρια και όσο περίμενα τη σειρά μου με πλησιάζει, -όπως εξ΄ άλλου και τους άλλους οδηγούς- ένας απροσδιόριστης ηλικίας από τις κακουχίες άντρας και μου ζήτησε να συνεισφέρω στη φτώχεια του. Δεν ήταν αγενής, μου ευχήθηκε και “χρόνια πολλά”, μάλλον λόγω των επικείμενων εορτών και κάτι ακόμα καλό για εμένα.
Δεν του έδωσα, αλλά και τον κοίταξα με νόημα.
Δεν το εξέλαβε αρνητικά και απευθυνόμενος, πρόσωπο με πρόσωπο μου λέει:
“Δεν είμαι κλέφτης κύριε, ταλαίπωρος είμαι”…
Κοιτάζω γύρω μου τους άλλους οδηγούς, γυναίκες και άντρες μαζί και τον εαυτόν μου στον καθρέφτη του αυτοκινήτου κι αναρωτήθηκα:
“Ποιος είναι τελικά ο ταλαίπωρος”; Αυτός τουλάχιστον το παραδέχεται…Μην ξεγελιέστε από τις εικόνες. Εγώ άλλα βλέπω.
