Το να σχολιάσω το σημείο στο οποίο ευρίσκεται η Ελληνική κοινωνία είναι μάλλον αστείο. Σε λίγο, εάν δεν έχει φτάσει ήδη, η Οθωμανική Αυτοκρατορία και οι Σουλτάνοι θα φαίνονται ως η επιτομή της… προόδου. Οπότε θα προτείνω κάποιες σκέψεις για αναμόχλευση του βάλτου.
Η λέξη “σύνταξη” εμένα μου δημιουργεί πολύ αρνητικά αισθήματα. Θα προτιμούσα την Κυπριακή εκδοχή της “αφυπηρέτησης”, αλλά δεν γνωρίζω και στην Κύπρο πως ακούγεται. Πάντως στην Ελλάδα είναι περίπου ως απόσυρση ενός οχήματος – χωρίς όμως αντικατάσταση-. Και ο συνταξιούχος προκαλεί ανάμικτα αισθήματα αναλόγως εάν υπάρχει το πρόθεμα μικρο- ή μεγαλο- πριν τη σύνταξη. Η πρώτη δημιουργεί εικόνες μιζέριας και φτώχειας, ενώ η άλλη εικόνες φθόνου και ταξικού μίσους. Η… σκέτη εκδοχή κάπου στο ενδιάμεσο.
Λάθος τα δύο και το τρίτο.
Ξέρετε, το πρόβλημα της Ευρώπης είναι πως είναι μία γερασμένη ήπειρος. Όχι ηλικιακά, όπως υπονοείται, αλλά πνευματικά. Η Ευρώπη κάποτε της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού κατάντησε το γηροκομείο της σκέψης και της προόδου. Νέοι άνθρωποι αλλά να ονειρεύονται πότε θα πάρουν… σύνταξη ή να την στοχεύουν! Προτού μας πάρει η κάτω βόλτα, διότι μοιραία θα συμβεί και αυτό ας δούμε μία πρώτη διαφορετική προσέγγιση.
Κάθε άνθρωπος θα πρέπει να δύναται να αποχωρήσει από την όποια εργασία του στα 56 χρόνια του (δύναται ίσον εάν το επιλέξει ο ίδιος). Ο αριθμός δεν είναι τυχαίος και έχει πολύ μεγάλη σημασία στον μυστικιστικό Ιουδαϊσμό, αλλά δεν θα επεκταθώ περισσότερο. Είναι η στιγμή όπου αποκαλύπτεται μία ισχυρότατη δύναμη ανανέωσης και ένας άγνωστος δρόμος νέας πορείας, τον οποίον δύνασαι εάν αποφασίσεις να ακολουθήσεις.
56 ετών είσαι νέος με 30ετή περίπου εργασιακή και κοινωνική εμπειρία. Αυτό ακριβώς χρειάζεται μία κοινωνία. Να παρέχει ένα κίνητρο αναδιάταξης της ζωής ενός ανθρώπου και αξιοποίησης της εμπειρίας του. Τότε είναι πραγματικά πολύ χρήσιμος. Αλλά και για τον ίδιον επίσης μία νέα αρχή, η οποία όσο δύσκολη μπορεί να φαίνεται αρχικά αποτελεί και ένα ελιξίριο νεότητας. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να κατανοήσω γιατί κάποιος πρέπει να ολοκληρώσει τη ζωή του όπως την άρχισε. Οι επιλογές στα 18 σου δεν σημαίνει πως είναι οι ορθότερες και γιατί θα πρέπει να σε ακολουθούν έως το θάνατό σου. Ούτε οι σπουδές σου, ούτε η εργασία σου γράφεται σε κάποιο βιβλίο της ζωής όταν γεννιέσαι.
Γιατί; Διότι εάν έχεις το προνόμιο να φθάσεις τα 56 έτη να μπορείς και να τροποποιήσεις τη συνέχεια. Και για όσες και όσους με ερωτήσουν τι γίνεται εάν είσαι νωρίτερα ηλικιακά ή αργότερα η απάντηση είναι πολύ απλή: εάν είσαι 66 ή 86 ή και 46 δεν έχει σημασία και εφ΄ όσον νοιώθεις την αύρα της δύναμης των 56 μετονόμασε την όποια ηλικία σου σε… 56! Εκμεταλλεύσου κατόπιν την ελεύθερη σου βούληση. Βλέπετε ο Κόσμος έγινε για εσένα και ήλθες σε αυτόν γιατί του είσαι απαραίτητη/ος (άλλωστε δεν θα γεννιόσουν). Δεν θα σου τη χαλάσει λοιπόν τη ζωή σου με το να επιλέξεις να “διορθώσεις” ένα ασήμαντο νούμερο!
Και εάν κάποιος ορθολογιστής αναρωτηθεί πως θα… τραφεί ο νέος συνταξιούχος (πιπέρι στη γλώσσα μου) το ερώτημα θα αντιστραφεί: τι είναι σημαντικότερο; Ένας νέος πνευματικά 56άρης να αρχίζει μία νέα ζωή ή να συντηρείς έναν κατά κάποιον τρόπο απόμαχο 67άρη σε ενδεχόμενο παροπλισμό για τα υπόλοιπα 30 έτη του; Και εν τέλει το ζήτημα είναι πολύ περισσότερο πώς τίθεται ως φιλοσοφία παρά οτιδήποτε άλλο. Οι περισσότεροι εκτιμώ θα το αρπάξουν ως ευκαιρία και όχι ως… τίποτα, αφού η κοινωνία θα έχει αποδεχθεί αυτή την επιλογή· εδώ κρύβεται η επιρροή των ηγετών (είδος άγνωστο στην Ευρώπη σήμερα).
Και για να προλάβω πιθανό ερώτημα σχετικά με το “δάσκαλε που δίδασκες”, προσωπικά και επειδή το γνώριζα, το έχω ήδη πριν από δύο έτη εφαρμόσει για τον εαυτόν μου.
Ο Προφήτης εδώ δεν προφητεύει, προτείνει!
