Υπάρχει σύγχυση μεταξύ της ιδιότητας και του ατόμου. Το να έχει κάποιος μία ιδιότητα, (η οποία πολλές φορές είναι και προσωρινή) δεν τον καθιστά καλύτερο ή χειρότερο άνθρωπο. Ούτε είναι υποχρεωτικό να… αγαπάς έναν άνθρωπο επειδή την φέρει. Ο μετανάστης, ο πρόσφυγας, ο άνεργος, ο φτωχός δεν εκφράζουν ανθρώπους. Εκφράζουν καταστάσεις στις οποίες δύναται να βρεθεί ένας άνθρωπος.
Άρα το ζήτημα έγκειται στην εξάλειψη της ιδιότητας. Να μην υπάρχει λόγος να γίνεται κάποιος μετανάστης, να μην αφήνεται κάποιος να μετατρέπεται σε πρόσφυγας, να καταπολεμήσεις τη φτώχεια και την ανεργία. Να επιλύσεις λοιπόν το πρόβλημα. Αύριο ο φτωχός μπορεί να πλουτίσει (και πολύ καλά θα κάνει), ο άνεργος να βρει εργασία, ο μετανάστης να μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς στη χώρα του και ο πρόσφυγας να μην εξαναγκάζεται σε φυγή από την εστία του. Αλλά το τι άνθρωπος είναι ο καθένας ξεχωριστά είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Και βεβαίως ας μην ξεχνάμε πως κάθε ένας μη έχων αυτή την ιδιότητα μπορεί εκ των περιστάσεων να την αποκτήσει. Δεν υπάρχει καμία ασφάλεια στον Κόσμο τούτο.
Ο φιλάνθρωπος με την τυπική έννοια του όρου (φίλος ανθρώπου) δεν σημαίνει κατ΄ ανάγκην πως είναι και ο ίδιος… καλός άνθρωπος. Εάν κάποιος ωστόσο βοηθά άλλους συνανθρώπους του, ακόμα και εάν δεν το πιστεύει ή δεν το κάνει από καλοσύνη ουσιαστικά είναι… φιλάνθρωπος (ορισμός: αυτός, ο οποίος προσπαθεί να βοηθήσει ανθρώπους, οι οποίοι έχουν ανάγκη) και πουθενά στον ορισμό δεν αναφέρεται το ποιόν αυτού του ανθρώπου. Ούτε όμως και η “φιλανθρωπία” ξεπλένει προηγούμενα εγκλήματα ή συμπεριφορές. Έτερον εκάτερον.
Θα προτιμήσω πάντως κάποιος να κάνει το καλό ακόμα και χωρίς να το πιστεύει καθόλου, διότι, όπως έλεγε και ο Ισοκράτης, ακόμα και η πράξη του καλού καθίσταται στο τέλος… συνήθεια, τουλάχιστον προς ωφέλεια των πολλών.
