Το Σωτήρη δεν τον γνώριζα πολύ. Μιλούσαμε αλλά δεν έτυχε να εντρυφήσουμε σε βαθύτερες συζητήσεις. Γνώριζα πολύ περισσότερο τη σύζυγό του και τις δύο κόρες του. Την Ελένη λόγω της εξαιρετικής της παρουσίας στις θεατρικές παραστάσεις, όπου με το Σωτήρη αποτελούσαν ένα γνήσιο καλλιτεχνικό δίδυμο, άριστης υποκριτικής τέχνης. Τη Σιλένα λόγω επαγγελματικής συνάφειας στον τεχνικό τομέα. Και τη Τζίνα, την αγαπημένη μου Τζίνα, για την οποίαν πάντα πίστευα και πιστεύω πως έχει απεριόριστο καλλιτεχνικό δυναμικό.
Μαζί υλοποιήσαμε τον προπομπό μίας άλλης μεγάλου μήκους ταινίας με τίτλο “Το Περιδέραιο της Αρμονίας” (θα το παρουσιάσω σε κάποιο μελλοντικό διάστημα, αφήνοντας λίγο το χρόνο να απαλύνει κάπως τη θλίψη μας).
Τι έχω να γράψω για το Σωτήρη;
Αυτό, το οποίο εξέφρασε τόσο παραστατικά ο Στρατηγός Ντάγκλας ΜακΆρθουρ:
“Οι παλιοί στρατιώτες δεν πεθαίνουν ποτέ, απλώς σβήνουν”.
Και τούτο, διότι όπως γνωρίζω πολύ καλά, ο Σωτήρης ήταν ένας στρατιώτης της ζωής μέχρι το τέλος. Και κυρίως, παρ΄ όλα τα σοβαρότατα προβλήματα υγείας, έφυγε με τη δύναμη του στρατιώτη στη μάχη, όπου οι σφαίρες αντηχούν ως νότες. Ίσως θα φανεί κυνικό, αλλά είναι τιμή για τη σύντροφό του και τα παιδιά του το πώς έσβησε.
Και αυτό πρέπει να κρατήσουμε όλοι μας!
Σωτήρη, δεν σκοπεύουμε να πεθάνουμε, αλλά να σβήσουμε, όπως μας δίδαξες εσύ στην πράξη. Και η οικογένειά σου ας είναι υπερήφανη ΚΑΙ χαρούμενη γι΄ αυτό, μέσα στην αναπόφευκτη απέραντη θλίψη της.
