Στην Ελλάδα, όπου και οι γάτες γνωρίζουν πως δεν υπάρχει περίπτωση να κρατηθεί κάτι μυστικό, ειδικά όταν αυτό συσχετίζεται με πολιτικά ζητήματα, το να δεχθεί κάποια/ος να καταθέσει με την ιδιότητα του προστατευόμενου μάρτυρα σημαίνει μόνο ένα:
Ότι είναι παντελώς… ηλίθια/ος.
Διότι, ανεξαρτήτως επί της ουσίας της μαρτυρίας, το μόνο βέβαιο είναι και πως θα αποκαλυφθεί και πως θα εγκαταλειφθεί από όλους, προστάτες του και μη και στο τέλος το πιθανότερο, μέχρι βεβαιότητος, είναι να ευρεθεί ο ίδιος φυλακή. Διότι κανένας δεν θέλει να έχει σχέση με κάποιον, ο οποίος φορά κουκούλα.
Το διαπιστώσαμε εξ΄ άλλου και με τον προηγούμενο γλοιώδη τύπο, ο οποίος ενώ λάλησε τόσο εύκολα στο σκοτάδι, μόλις ένοιωσε την ανάσα του κινδύνου, νύχτα πάλι επέλεξε να δραπετεύσει από τη χώρα. Τόσο ανθρωπάκι… (αλλά βεβαίως και όταν επεδίωκε υψηλές θέσεις γνώριζε άριστα την γλειψιματική μέθοδο).
Όλα τα προηγούμενα ανεξαρτήτως των καταμαρτυρουμένων, διότι δεν υπεισέρχομαι προφανώς στην ουσία της υπόθεσης.
Και τα γράφω αυτά εν πλήρη γνώσει συγκεντρώνοντας εμπειρία άνω του αιώνος, προερχομένη από την οικογένεια του πατέρα μου, η οποία εμπλεκόταν στην πολιτική, όπως και ο ίδιος και οι οποίοι ποτέ δεν έκρυψαν απόψεις ή θέσεις· κάτι, το οποίο συνεχίζω και ο ίδιος και το διαπιστώνω καθημερινά. Η δημόσια καταγγελία και κριτική, οσοσδήποτε σκληρή (ή και άδικη ενδεχομένως, διότι μπορεί να σφάλουμε σαν άνθρωποι αλλά και μπορούμε να επανορθώσουμε) είναι ο ασφαλέστερος δρόμος.
Το ανοιχτό πρόσωπο δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Τα πρόσωπα μέσα στις κουκούλες τα σιχαίνεται ακόμα και το ύφασμα της κουκούλας.
