Η απώλεια της κατοικίας ενός ανθρώπου είναι απόδειξη βαρύτατης ασθένειας μίας κοινωνίας. Πρόκειται για απόλυτη κοινωνική (και όχι προσωπική) αποτυχία. Δεδομένων και των δολίων συνθηκών, οι οποίες επικράτησαν στην ουσία πρόκειται για μία καθαρή επιδρομή-κλοπή, άλλο ένα βήμα στην πλήρη υποδούλωση. Αλλά αυτά τα έχω γράψει πολλές φορές στο παρελθόν και μην ξεχνάτε πως πριν το 2008 ΔΕΝ υπήρχε αυτό το φαινόμενο. Δεν έγιναν ξαφνικά… στρατηγικοί κακοπληρωτές εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Μάλλον αναπτύχθηκαν ευσχήμως οι στρατηγικοί λήσταρχοι…
(Παρένθεση: προβάλλοντας στα τηλεοπτικά δίκτυα όλες αυτές τις σιχαμερές αηδίες, αποβλακώνεσαι πλήρως, ώστε να σε ενδιαφέρει περισσότερο το τηλε-σκουπίδι από το ότι μετατρέπεσαι ατύπως σε δούλο χάνοντας τα πάντα. Και σου παίρνουν εύκολα το σπίτι αντί να τους πάρεις εσύ το κεφάλι).
Μην ταράζεστε από την σκληρότητα των εκφράσεων. Είμαι πολύ… ευγενής (και εξοργισμένος).
Αλλά γιατί γράφω αυτό το σχόλιο;
Επειδή ο πλειστηριασμός προϋποθέτει… πελάτη–αγοραστή να σας πληροφορήσω πως αγοράζοντας σε τιμή “ευκαιρίας” την πρώτη κατοικία κάποιου άτυχου ανθρώπου, στο συμβόλαιο επισυνάπτεται ένα αόρατο προσάρτημα, το οποίο εμπεριέχει όλο το βαρύτατο κάρμα της δυστυχίας, των δακρύων και του πόνου ίσως και της κατάρας, τα οποία αγοράζετε μαζί του. Και σας “εύχομαι” η… “επένδυσή” σας να σας ανταποδώσει τα πολλαπλάσια.
Σημ. 2: Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλητεία, το να “πατάς” στον πόνο ή την ανάγκη του άλλου προκειμένου να αποκτήσεις εσύ όφελος. Σύνηθες, δεν αντιλέγω, αυτή είναι μία πραγματικότητα, αλλά όχι χωρίς συνέπειες. Απλά δε γνωρίζεις. Να μην ξεχνιόμαστε.
Σημ. 1: Διαβάστε και παλαιότερο άρθρο μου σχετικά με το διαχωρισμό των εννοιών των χρεών.
Σημ. 0: Καλορίζικο το νέο σας σπίτι, το οποίο μόλις αγοράσατε από πλειστηριασμό!
Σχετικά:
