Έγραψα για το Ιόνιο και θα ήθελα να σημειώσω και κάτι για το Αιγαίο. Διαβάζω κατά καιρούς μία “ρεαλιστική”, όπως τη θέτουν προσέγγιση της μορφής, πως αφού η Τουρκία έχει τόση ακτογραμμή στο Αιγαίο “λογικό και δίκαιο” είναι να έχει εύλογες απαιτήσεις. Αυτό το επιχείρημα είναι λάθος!
Δεν υπάρχει καμία μορφή “δικαιοσύνης”, όσον αφορά τα κράτη. Η Σουηδία και η Φινλανδία, ενώ καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο τμήμα της Σκανδιναβικής χερσονήσου ΔΕΝ έχουν πρόσβαση στις βόρειες θάλασσες! Η Νορβηγία με μία εξαιρετικά στενή λωρίδα γης καταλαμβάνει ολόκληρη την ακτογραμμή της χερσονήσου και συνορεύει με την… Ρωσία! Σύμφωνα με το “λογικό και δίκαιο” θα έπρεπε και οι δύο αυτές χώρες να έχουν πρόσβαση στη θάλασσα, αλλά ΔΕΝ ισχύει αυτό. Υπάρχουν δεκάδες αντίστοιχες περιπτώσεις διότι η ζωή ούτε για τα κράτη είναι… δίκαιη!
Άρα δεν είναι καθόλου εύλογη η απαίτηση της γείτονος.
Η άλλη παράμετρος αφορά τον τρόπο απόκτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Η Τουρκία ηττήθηκε και έχασε. Όπως και η Ελλάδα το 1922 στην Ιωνία. Ό,τι χάνεται με πόλεμο κερδίζεται σχεδόν πάντα μόνο με πόλεμο. Είναι μία πραγματικότητα αυτή. Εάν φυσικά οι συσχετισμοί μεταβληθούν σε πολύ μεγάλο βαθμό τότε ακολουθείται μία άλλη πορεία. Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα δεν ευρίσκεται σε κατάσταση αποσύνθεσης, εκτός εάν θέλουμε να είμαστε φίλοι της απόλυτης υπερβολής. Άρα ούτε και εδώ στέκει κάποια λογική συζήτησης.
Τέλος κάτι, το οποίο παραβλέπεται. Η Ελλάδα συμμετείχε στον Β΄ΠΠ, ενώ η Τουρκία όχι· παρέμεινε ουδέτερη μέχρι το τέλος. Τα Δωδεκάνησα ενσωματώθηκαν στην Ελλάδα επισήμως το 1948, διότι η Ιταλία ηττήθηκε και η Ελλάδα ήταν με τους νικητές. Όχι μόνον αυτό, αλλά υπέστη φοβερές απώλειες, από τις χειρότερες μεταξύ των εμπολέμων (διαβάστε τα στοιχεία). Ας είχε λάβει μέρος και η Τουρκία με την ίδια πλευρά και ίσως τότε ας θεωρούσε πως κακώς δεν έλαβε κάτι από τα Δωδεκάνησα (θεωρητικά το γράφω). Αλλά ΔΕΝ έλαβε. Τώρα βέβαια η Ελλάδα πώς μετά από λίγες δεκαετίες κατάφερε να αποκτήσει τρίτο κομματικό σχηματισμό ναζιστών είναι άλλο θέμα.
Ως εκ τούτου κανένα επιχείρημα εναντίον της επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια δεν στέκει. Όπου δεν… φτάνουν και καταλαμβάνουν μέρος της γείτονος εκεί ισχύουν κάποιοι κανόνες διεθνούς δικαίου, τους οποίους δεν γνωρίζω επακριβώς, αλλά προβλέπονται (νομίζω στο μέσον της απόστασης, αλλά δεν είναι νομικός και ειδικός επί αυτών των θεμάτων).
Αναφέρομαι λοιπόν πάντοτε με βάση τα ιστορικά δεδομένα και γεγονότα, τα οποία διαμόρφωσαν τα σύνορα (καλώς ή κακώς, όπως είναι σήμερα και όχι όπως ήταν το 1453).
Η επιβολή τώρα ενός δικαιώματος προσκρούει στην αυθαίρετη απειλή πολέμου από την πλευρά της γείτονος. Εμείς λοιπόν αποφασίζουμε πως δεν θέλουμε μία πολεμική εμπλοκή, εάν φυσικά ισχύσει η απειλή. Αύριο μπορεί να αλλάξουν τα δεδομένα είτε από τη μία πλευρά είτε από την άλλη.
Μην μας διαφεύγουν όλα τα προηγούμενα και ας έχουμε καθαρό μυαλό και μετά σκεφτόμαστε τι θα κάνουμε, μακριά από αλαλαγμούς και χωρίς σχέδιο κινήσεις.
