Κάθε εποχή και δεν νομίζω πως είναι μόνο η σημερινή, αλλά στη σημερινή ίσως παρατηρείται εντονότερα, χαρακτηρίζεται από μία λέξη: “συνωστισμός”. Σκεφτείτε ένα μπουκάλι στο οποίο τοποθετούνται συνέχεια μυρμήγκια, τα οποία προσπαθούν να σκαρφαλώσουν στα γυάλινα τοιχώματα, αλλά δεν μπορούν. Και προστίθενται συνεχώς νέα μυρμήγκια και ο συνωστισμός μετατρέπεται σε “συμπίεση”.
Κάποια καταφέρνουν να είναι στην κορυφή, κάποια άλλα εντοπίζουν “ρωγμές” στα τοιχώματα και επίσης σκαρφαλώνουν και πλέον μετατρέπονται από μάζα σε διακριτές οντότητες.
Η κοινωνία θεωρεί τόσο σημαντικό επίτευγμα αυτήν την διακριτότητα, ώστε ηρωοποιεί εντελώς άκριτα τα μυρμήγκια, τα οποία το επιτυγχάνουν, ακόμα και εάν αυτά δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα ή ακόμα χειρότερα θέλουν να βλάψουν τα υπόλοιπα στη στοίβα.
Και στην αγωνιώδη τους προσπάθεια τα μυρμήγκια του σωρού είναι έτοιμα να ξεπουλήσουν κάθε μυρμηγκιακή ηθική, κάθε αξία, κάθε πυλώνα των εντόμων.
Και τότε ξαφνικά κάποιος γεμίζει το μπουκάλι με νερό και τοποθετεί και ένα φελλό στο πώμα. Κάπως έτσι έγινε η πλημμύρα την εποχή του Νώε.
Συμπέρασμα: επειδή ο Νώε τη γλύτωσε, μην ασχολείσαι με το σωρό και την ηθική του. Κάνε εκείνο, το οποίο είναι σωστό και οι “κατάλληλες” γνωριμίες θα σου υποδείξουν το δρόμο.
