Σήμερα κάποια στιγμή το πρωί πηγαίνοντας σε ένα Σούπερ Μάρκετ συνάντησα μία κυρία – υπάλληλο του καταστήματος, την οποία είχα να δω περίπου 20 χρόνια… οι γνωστές εσωτερικές εταιρικές μετακινήσεις.
Στην φιλική μας συζήτηση μου ανέφερε τα δεδομένα, όπως όλοι μας τα γνωρίζουμε και –προσέξτε εδώ- με μία σαφέστατη ενοχή μου είπε:
“Αφού δεν είχαμε μυαλό, τώρα έχουμε πόδια”… υπονοώντας το μερίδιο ευθύνης της στην σημερινή κατάντια!
Για να είμαι ειλικρινής εξεπλάγην. Την κοίταξα χωρίς να σχολιάσω και αναρωτήθηκα μέσα μου, διεισδύοντας μάλιστα στα μάτια της, πώς μία σκληρά εργαζόμενη τότε μάλλον κοπέλα και σήμερα μεγαλύτερη κατά 20 χρόνια σε μία εργασία ελάχιστης επιρροής στα δρώμενα της χώρας νοιώθει σ υ ν υ π ε ύ θ υ ν η!
Θυμήθηκα εν τω μεταξύ πως μου έλεγε τότε τα προβλήματα με τα παιδιά της, κυρίως πως δεν διάβαζαν και πολύ στο σχολείο και θυμήθηκα ξεκάθαρα πως της είχα πως αυτός είναι ο μόνος δρόμος διαφυγής από την δεδομένη τότε πραγματικότητα εννοώντας την μόρφωση.
(Σημειώνω πως άλλο μόρφωση και άλλο επαγγελματική αποκατάσταση).
Το τελευταίο το έγραψα, διότι ενδιαφερόταν για την μόρφωση των παιδιών της και δεν μου έλεγε “να μάθουν τέχνη” ή κάτι ανάλογο.
Και τώρα νοιώθει συνυπεύθυνη!
Δικαιολογείται αυτό;
Είναι το ίδιο υπεύθυνος ένας απλός άνθρωπος (ανεξαρτήτως χαρακτήρος ή κοινωνικής θέσης) με έναν, ο οποίος έχει π ρ ό σ β α σ η (την άδεια) επικοινωνίας με το κοινό (και κατά συνέπεια διαμόρφωσης και επηρεασμού);
Είναι το ίδιο ο πολιτικός, ο εκδότης εφημερίδας, ο ιδιοκτήτης τηλεοπτικού σταθμού με την απλή υπάλληλο του Σούπερ Μάρκετ;
Σαφώς και ΟΧΙ!
Ναι αλλά τώρα η κοπέλα αυτή ενώ υφίσταται τις συνέπειες της αθλιότητας των προηγουμένων έχει δεχθεί και έναν ακόμα “βιασμό” της προσωπικότητάς της με το να νοιώθει και συνυπεύθυνη!
Ο άνθρωπος, ο οποίος εκ της θέσεως του επενδύει στα ταπεινά ελατήρια των ανθρώπων (τα οποία εγγενώς υφίστανται) προκειμένου να επιτύχει προσωπικά οφέλη είναι ένα πραγματικό απόστημα της κοινωνίας.
Καμία δικαιολογία.
