Σήμερα ήθελα πολύ να περπατήσω. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνω αυτό, αντιθέτως. Το συνηθίζω και μάλιστα το κάνω σε πολυσύχναστους δρόμους για να παρατηρώ τους ανθρώπους, ε άντε και τα κτίρια. Τι μου έκανε όμως σήμερα μεγάλη εντύπωση;
Ο τρόπος βαδίσματος στα πεζοδρόμια.
Απλοί άνθρωποι (δεν περπάτησα δα και στο Κολωνάκι), κάθε ηλικίας και φύλου είχαν όλοι μία συγκεκριμένη συμπεριφορά. Περπατούσαν στο κέντρο και δεν έκαναν στην άκρη. Όχι διότι είμαι και ο Πρίγκηψ Τευκρούπωφ (από το… Γιουσούπωφ), αλλά διότι σχεδόν πάντα κάνεις στην άκρη όταν αντιληφθείς κάποιαν ή κάποιον ταχύτερο από εσένα και το ίδιο κάνεις όταν πρόκειται να συναντηθείς πρόσωπο με πρόσωπο (άλλωστε επέρχεται… σύγκρουσις).
Τι σημαίνει αυτό, το οποίο είναι αλήθεια με εξέπληξε και δεν το περίμενα;
Σημαίνει πως κυριαρχεί πλέον έστω και με ασυνείδητο τρόπο το μίσος και το εγώ. Σημαίνει πως βλέπω πλέον έναν “αντίπαλο” και όχι συνάνθρωπο και πως νοιώθω απειλή για το “εγώ μου”. Μη μου πάρεις το… πεζοδρόμιο. Μην κάνω άκρη και με προσπεράσεις. Να κάνεις άκρη εσύ κι όχι εγώ.
Και αυτό από απλούς ανθρώπους και όχι δανδήδες της αριστοκρατίας του Λουδοβίκου 14ου. Το πεζοδρόμιο λοιπόν αδιάψευστος μάρτυς μία νέας νοοτροπίας εγωπαθούς μίσους. Και το μίσος να γνωρίζετε δεν οδηγεί ποτέ και πουθενά σε καλό. Ποτέ!
Και προσέξτε! Άλλο οι “χειρισμοί” και άλλο το μίσος. Και φυσικά μην συγχέουμε με την ηττοπάθεια. Σκληρός ναι, αποτελεσματικός το ίδιο αλλά όχι μισάνθρωπος.
Τα πεζοδρόμια τελικά ομιλούν πολύ και λένε και πολλά… ή μήπως εγώ ακούω περισσότερα;
