Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

Στιγμές του 20ου Αιώνα

(στις οποίες θα ήθελα να ήμουν παρών)

Είναι κάποια ιστορικά γεγονότα, τα οποία μου ασκούν μία ιδιαίτερη γοητεία. Κάποια είναι σημαντικά μόνο ως γεγονότα. Άλλα επηρέασαν και επηρεάζουν την πορεία της Ανθρωπότητας. Τώρα, το πώς επέλεξα αυτή την ημέρα για να σας τα αναφέρω εξηγείται από το τελευταίο χρονολογικά. Ιδού λοιπόν ο προσωπικός μου κατάλογος (με χρονολογική σειρά):

1. Τα Ναυάγιο του Τιτανικού

Θεωρητικά θα ήθελα να είμαι επιβάτης του πλοίου. Όχι παρατηρητής. Ξέρετε, υπάρχει τεράστια διαφορά όταν είσαι μέσα σε ένα συμβάν από ότι όταν είσαι έξω. Αλλιώς νοιώθεις επιβάτης του Τιτανικού, την ώραν κατά την οποίαν βυθίζεται και αλλιώς ως επιβάτης ενός άλλου πλοίου ως παρατηρητής. Αυτά τη νύχτα της 14ης προς 15ης Απριλίου του 1912.

2. Η Δολοφονία του Αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου της Αυστρίας

Σαράγιεβο, μία βαλκανική πόλη στις 28 Ιουνίου του 1914. Μία δολοφονία από Σέρβους πατριώτες εθνικιστές και η αφορμή για έναν αιματοβαμμένο παγκόσμιο πόλεμο χαρακωμάτων και γεγονότων, τα οποία μετέβαλλαν τον ρουν της ιστορίας. Κάποια νέα παιδιά, μια σκανδάλη, μία χειροβομβίδα και το τέλος πολλών Αυτοκρατοριών… Να ήμουν θεατής… άραγε θα μπορούσα να προβλέψω την τραγική συνέχεια;

3. Η Δολοφονία του Ρασπούτιν

Τώρα βέβαια τι ακριβώς θα ήθελα να κάνω την παγωμένη νύχτα της 21ης Ιανουαρίου του 1916 στην Αγία Πετρούπολη με τον Ρασπούτιν στα υπόγεια του ανακτόρου των Γιουσούπωφ είναι ένα θέμα. Σίγουρα θα ήθελα να ένοιωθα το φοβερό ρίγος της στιγμής, όπου ο Ρασπούτιν πέθαινε, χωρίς να πεθαίνει… Μία συγκλονιστική νύχτα από κάθε άποψη.

4. Η Εκτέλεση της Οικογένειας των Ρομανώφ

Τα μεσάνυχτα της 17ης Ιουλίου του 1918 στο υπόγειο της κατεδαφισθείσης πλέον βίλλας Υπάτιεφ  στο Αικατερίνενμπουργκ εκτελέστηκε η Οικογένειά των Ρομανώφ. Αυτή την εκτέλεση θα ήθελα να την παρακολουθούσα. Εκτελείται μία ολόκληρη εποχή και δεν πρόκειται να σχολιάσω το δίκαιο ή το άδικο. Είναι το ορόσημο με τεράστιες συνέπειες έως και σήμερα.

5. Η Σφαγή της Ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου

14 Φεβρουαρίου του 1929 στο Σικάγο. Κάπου σε μία αποθήκη. Μία μαφιόζικη εκτέλεση για την οποίαν κανείς ποτέ δεν καταδικάστηκε. Ακόμα μυρίζει το αίμα, (η ιδέα του μάλλον), διότι την έχω επισκεφθεί. Αλλά άλλο την… αληθινή ημέρα και άλλο ως επισκέπτης μερικές δεκαετίες αργότερα. Η έκπληξη της στιγμής και πως οι “καλές” δουλειές μπορεί να μην έχουν τις καλύτερες εξελίξεις. Οι επτά δολοφονημένοι γκάνγκστερς το κατάλαβαν. Ήθελα να έβλεπα τα πρόσωπά και κυρίως τα μάτια τους πριν το μοιραίο.

6. Η Αυτοκτονία και το Τέλος του Χίτλερ

30 Απριλίου (σαν χθες) αλλά το 1945 ένας από τους τερατόμορφους δικτάτορες όλων των εποχών φυτεύει μία σφαίρα στο κεφάλι του. Είναι και αυτό το τέλος όχι ακριβώς μίας εποχής, αλλά μίας τραγικής παρένθεσης (ελπίζω χωρίς μελλοντική συνέχεια), αυτής του φριχτού ναζισμού. Νοιώθω το ρίγος στο καταφύγιο του Βερολίνου και πως θα ήθελα να ήμουν από εκείνους, οι οποίοι πρώτοι θα έφθαναν εκεί. Αυτό θυμίζει πως το κακό εξοντώνεται όταν ξεριζωθεί εντελώς από τη ρίζα του. Το κλάδεμα δεν είναι αρκετό…

7. Η Κατάρριψη του U2 από τους Σοβιετικούς

1η Μαΐου 1960 και το Αμερικανικό κατασκοπευτικό αεροπλάνο U2 καταρρίπτεται στην καρδιά της τότε Σοβιετικής Ένωσης από έναν… ανύπαρκτο, όπως νόμιζαν πύραυλο. Αλλά δεν ήταν. Ειλικρινά σκεφτείτε το. Να είσαι πιλότος κατασκοπευτικού αεροσκάφους μέσα στα βάθη της επικράτειας του μεγαλύτερου εχθρού σου και αυτό εν μέσω ψυχρού πολέμου. Άραγε πώς θα ένοιωθες; Και ακόμα χειρότερα, πώς θα ένοιωθες, εάν συνέβαινε να βρεθείς στον αέρα ανήμερα της εθνικής εορτής τους! Πρωτομαγιά του 60… σαν σήμερα.

Αυτές τις ημερομηνίες θα επέλεγα, εάν ποτέ ήταν δυνατόν να ζήσω. Φυσικά δεν μπορώ να παραγνωρίσω και τις εποχές του κραχ του 1929 στις Ηνωμένες Πολιτείες και κυρίως στη Νέα Υόρκη, την Ρωσσική Επανάσταση στην Αγία Πετρούπολη, την άνοδο του ναζισμού στο Βερολίνο το 1933 και ίσως την τότε Σαϊγκόν στο Νότιο Βιετνάμ πριν την πτώση της.

Περίοδοι της ιστορίας, όπου τώρα διαβάζουμε ή μελετάμε. Αλλά εάν όντως είμασταν εκεί τι θα πράτταμε;

Και τώρα σκεφτείτε και πάλι. Σήμερα ζώντας την εποχή μας θα μπορούσαμε σε 160 έτη, εάν υποθέσουμε πως θα υπήρχαμε, να προσθέσουμε στον ακόμα εξελισσόμενο κατάλογο του 21ου αιώνα την εποχή μας; Αυτό δεν το γνωρίζουμε αλλά σημασία έχει και πάλι η στάση μας έναντι των γεγονότων και όχι αυτό, το οποίο μας περιτριγυρίζει.

Και τελικά αυτό είναι, εκείνο, το οποίο θα μας καθορίσει ως ανθρώπους και όχι τα γεγονότα…

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)