Τα τελευταία χρόνια της ηθικής αποτυχίας της Ελληνικής Κοινωνίας, (ονομάζεται και «κρίση»), αναδύθηκε στην επιφάνεια μία νέας μορφής ηθική. Η λεγόμενη:
«Στενή Ηθική 23ου τύπου».
Αυτή έγκειται στο εξής:
Είμαι τενεκές ξεγάνωτος και το γνωρίζω πάρα πολύ καλά, με φωνάζει όμως ένας τεράστιος απατεώνας και μου προσφέρει μία θέση (ούτε στα πιο τρελλά μου όνειρα), ενώ γνωρίζω πως αυτό είναι μία σκέτη κοροϊδία, αλλά επειδή με κάνει να νομίζω πως δήθεν είμαι πιο έξυπνος θα του την φέρω εγώ.
Φυσικά… ΔΕΝ είναι και φυσικά τον πετάνε σαν μία χρησιμοποιημένη χαρτοπετσέτα (αφού όμως προηγουμένως έχει κάνει αυτό για τον οποίο τον φώναξαν) και κατόπιν υψώνει παντιέρα αγωνιστικής στάσης και ηθικού αναστήματος.
Όλα αυτά είναι μπούρδες και δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία. Ηθική ευρέως και Πρώτου τύπου είναι να ΜΗΝ αποδεχθείς κάτι, το οποίο προηγουμένως καθύβριζες. Και εάν υποθέσουμε είσαι τόοοοοοσο αφελής και καλοκάγαθος ώστε δεν το κατάλαβες (αυτή είναι εντελώς ανύπαρκτη εκδοχή), φεύγεις επί τόπου και το καταγγέλλεις! Τότε έχεις το δικαίωμα να αντιδράσεις.
Όλοι λοιπόν οι τέως και νυν πρωθυπουργοί και βουλευτές και υπουργοί και κάθε ένας «εκ των υστέρων πεφωτισμένος» είναι σκουπίδι. Τόσο απλό.
Η πλάνη, εάν διατείνεσαι πως πλανήθηκες έχει κόστος και σημαίνει πως δεν είσαι καθόλου ικανός να διοικήσεις ή να λάβεις δημόσιο αξίωμα.
Αυτά τα τόσο προφανή με αφορμή μία συνέντευξη, η οποία εάν αποδόθηκε σωστά δικαιολογεί μία στάση στενής ηθικής 23ου τύπου.
Με κυρίαρχο αυτόν τον τύπο της ηθικής δεν υπάρχει καμία απολύτως θετική συνέχεια. Οι πιο «ικανοί» στους άθλιους χειρισμούς θα δείχνουν το σκότος για να πέφτουν οι υπόλοιποι.
Και ξέρετε είναι πολύ απλό: Ένας κούκος φέρνει την άνοιξη!
