Οι σταγόνες μου αρέσουν πάρα πολύ ως ιδέα. Τόσο διάφανες και εύθραυστες, έτοιμες να διαλυθούν με το πρώτο ελαφρό φύσημα του ανέμου. Και πάντα με ενθουσίαζε η επιφάνειά τους. Αυτή η λεπτή, ελάχιστη νοητή επιφάνεια μεταξύ μίας συμπυκνωμένης ποσότητας υγρού και του αέρα. Η διαφορά ανάμεσα στη ύπαρξη και την ανυπαρξία.
Οι σταγόνες είναι όπως οι σκέψεις. Κάθε μία από μόνη της είναι ένα “σχεδόν” τίποτα. Όλες όμως μαζί ενωμένες μπορούν να δημιουργήσουν έναν χείμαρρο και να αλλάξουν τον Κόσμο.
