Διάβασα πως στις Ηνωμένες Πολιτείες περίπου 200 γυναίκες ετησίως “σκοτώνουν” ή “δολοφονούν” τα παιδιά τους. Η διαφορά μεταξύ των δύο όρων είναι πως ο δεύτερος ενέχει νομική σημασία (δεν είμαι νομικός, αλλά αυτό κατανοώ). Η δολοφονία εμπεριέχει πρόθεση και δόλο. Ενώ όταν χρησιμοποιούμε τη λέξη “σκοτώνω” μπορεί να είναι από ατύχημα έως από άκρως διαταραγμένη διάνοια. Αυτό μας οδηγεί στο επόμενο.
Σύμφωνα με μία μελέτη του 1969, η οποία διεξήχθη από τον Dr. Phillip Resnick το 68% των μαμάδων, οι οποίες διαπράττουν φόνο παιδιών τους αθωώνονται διότι αποδεικνύεται πως είναι βαρύτατα ψυχικά ασθενείς. Το 27% οδηγείται στη φυλακή. Για τους πατεράδες ισχύει το αντίστροφο. 72% οδηγούνται στη φυλακή και μόνο 14% στα ψυχιατρεία. Υπάρχει ένα μικρό ποσοστό απροσδιόριστων περιπτώσεων για να συμπληρωθεί το 100% και στις δύο περιπτώσεις.
Ενδιαφέρον έχει και μία μελέτη του Υπουργείου Δικαιοσύνης των Η.Π.Α. από το 1997, κατά την οποίαν η ηλικία των 8 ετών είναι ένα κατά έναν τρόπο ένα ορόσημο. Παιδάκια κάτω των 8 ετών κινδυνεύουν περισσότερο από τις μαμάδες τους (αναφέρομαι σύμφωνα με τα προηγούμενα) ενώ άνω των 8 από τους πατεράδες τους. Επίσης τα αγόρια κινδυνεύουν περισσότερο από τα κορίτσια όσο είναι μικρά.
Αυτά διάβασα από τις σχετικές μελέτες, αλλά θυμίζω πως ούτε νομικός είμαι ούτε ιατρικές ή κοινωνικές επιστήμες σπούδασα. Απλά μου φάνηκαν ενδιαφέροντα.
Και μία ξεχασμένη περίπτωση:
Η Μάγκντα Γκαίμπελς, σύζυγος του τερατόμορφου ναζιστή, η οποία λίγο πριν το τέλος και απόλυτα πιστή στον αρχηγό της δηλητηρίασε και τα έξι παιδιά της με τη σύμφωνη γνώμη του Γκαίμπελς. Στη συνέχεια αυτοκτόνησαν και οι δύο…
Το τελευταίο δεν έχει προσεχθεί επαρκώς κατά τη γνώμη μου. Οι ναζιστές δεν πίστευαν πως μπορεί να υπάρξει μέλλον καλύτερο από το δικό τους. Δεν το διανοούντο αυτό. Ήταν οι χειρότεροι αρνητές της ζωής και ενδεχομένως καταθλιπτικοί σε βαρύτατη μορφή αλλά ταυτοχρόνως και οι μεγαλύτεροι τυχοδιώκτες και συμφεροντολόγοι.
Εάν ο Γιόζεφ και η Μάγκντα Γκαίμπελς είχαν μία έστω ρανίδα έντιμου αίματος θα μπορούσαν κάλλιστα να αυτοκτονήσουν οι δύο τους, αλλά να αφήσουν τα παιδιά τους να ζήσουν και να διαμορφώσουν το δικό τους μέλλον. Αλλά η άκρατη έπαρση και ο εγωισμός τους δεν τους άφησαν κανένα περιθώριο.
Επαγωγικά θα μπορούσε να εξαχθεί το συμπέρασμα πως “άνθρωποι”, οι οποίοι προβαίνουν σε αυτές τις πράξεις είναι ήδη νεκροί και κατ΄ επίφασιν μόνο ανήκουν στη φυλή των ζωντανών.
Εντελώς σκόρπια (χωρίς ειρμό) και υποκειμενικά τα προηγούμενα. Απλώς, όπως τα σκεφτόμουν, τα έγραψα.
Παρακαλώ ΟΧΙ σχόλια (στο Facebook) για την περίπτωση της Πάτρας. Η Δικαιοσύνη έχει το λόγο όχι εμείς. Αφορμή έλαβα.
