Κάποτε ερώτησαν τον Ακίρα Κουροσάβα ποιο ήταν το σκεπτικό του στο να επιλέξει να πλαισιώσει ένα πλάνο με έναν συγκεκριμένο και θαυμαστό τρόπο. Η απάντηση του ήταν πως εάν μετακινούσε την κάμερα μία ίντσα (2,54 εκ.) προς τα αριστερά θα φαινόταν το εργοστάσιο της Sony, ενώ εάν μετακινούσε την κάμερα μία ίντσα δεξιά θα φαινόταν το αεροδρόμιο! Κανένα από τα δύο δεν ανήκε στη συγκεκριμένη ταινία!
Η απάντηση του Κουροσάβα αντιλαμβάνεστε πώς μόνο καλλιτεχνική δεν είναι! Είναι καθαρά τεχνική και ενδεχομένως εκπλήσσει. Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα και σίγουρα είναι αυτή ενός μηχανικού παρά ενός σκηνοθέτη. Ωστόσο παραγνωρίζουμε το γεγονός πως ένα κινηματογραφικό έργο είναι… 90% τεχνικές και πρακτικές δυσκολίες και μόνο 10% τέχνη, ασχέτως εάν η δεύτερη επικρατεί! Πάμπολλες φορές ένα πλάνο επιλέγεται είτε για την ευκολία του είτε διότι δεν υπάρχει κάποια άλλη δυνατότητα (μέσα στα πλαίσια του προϋπολογισμού). Αισθητικά μπορεί φυσικά να καλύπτει υψηλότατες απαιτήσεις, αλλά μόνο ο κινηματογραφιστής γνωρίζει το λόγο γιατί επέλεξε ένα συγκεκριμένο τρόπο λήψης. Ο Κουροσάβα ήταν απολύτως ειλικρινής!
Τώρα τι σχέση έχει το σαλιγκάρι με το θέμα του άρθρου; Στην πραγματικότητα ΔΕΝ είναι σαλιγκάρι! Είναι μόνο το κέλυφος από ένα… σαλιγκάρι! Ο θεατής μας όμως… σαλιγκάρι αντιλαμβάνεται. Άλλη μία “απάτη” χάριν της τέχνης.
Το ωραίο είναι πως αφού ολοκλήρωσα τις λήψεις, διότι το κέλυφος σε αντίθεση με το ζωντανό σαλιγκάρι έχει μία ενδιαφέρουσα ιδιότητα –ΔΕΝ μετακινείται- μου έπεσε από τα χέρια και χάθηκε μέσα στα φυλλώματα. Δεν έψαξα να το βρω, διότι το μήνυμα ήταν σαφές:
Ωραία όλα τα προηγούμενα, αλλά ποτέ δεν πρέπει να αγνοούμε τη φύση. Και το κέλυφος επέστρεψε εκεί όπου ανήκε.
