Όταν φωτογραφίζω και παρουσιάσω κάποιο παλαιό κτήριο ή χάλασμα στην πραγματικότητα η αρχιτεκτονική του είναι το λιγότερο, το οποίο με ενδιαφέρει. Προφανώς μία εικόνα του παρελθόντος αποτυπωμένη σου προκαλεί όμορφα συναισθήματα, ωστόσο η ουσία είναι αλλού.
Υπάρχει μία τάση να “αποκόπτεται” το κτίσμα από τον άνθρωπο και τις δεδομένες κοινωνικές συνθήκες. Κι όμως! ένα κτίσμα (αλλά και κάθε ανθρώπινο κατασκεύασμα) οφείλει να εντάσσεται στην εποχή του.
Είναι απορίας άξιον, πως το συγκεκριμένο κτήριο της φωτογραφίας, ομολογουμένως εντυπωσιακό χτίστηκε σε ένα απομονωμένο και “χαμένο” ορεινό μικρό χωριό. Και δεν είναι το μοναδικό. Τεράστια κτίσματα είναι διάσπαρτα σε όλη την χώρα και σε πολύ απομακρυσμένα σημεία.
Εάν σήμερα ακούγεται παράλογο να κατασκευάσει κάποιος 150 τμ σε ένα αντίστοιχο σημείο, τότε πως ήταν το 1850, όταν περίπου κατασκευάστηκαν πάρα πολλά αρχοντικά;
Σκεφτείτε το.
Μην νομίσετε πως ήταν και τότε εύκολο να χτιστεί ένα κτήριο. Από συμφωνητικά της εποχής, τα οποία διαθέτω τα οικονομικά μεγέθη δεν διαφέρουν καθόλου από τα σημερινά, όπως και κάθε εποχής εξ’ άλλου.
Δύο σημεία πρέπει να προσεχθούν:
1. Το ότι το οικονομικό περιβάλλον ήταν διαφορετικό και όχι κατ΄ανάγκην χειρότερο και
2. Το ότι υπήρχε απόφαση κινήσεως και προόδου στο προηγούμενο περιβάλλον.
Τα ανωτέρω αποτελούν το κλειδί ουσιαστικά, με το οποίο μπορεί κάποιος να ξεκλειδώσει την παρούσα κατάσταση (και κάθε κατάσταση) και να κινηθεί. Το μόνο, το οποίο έχει να πράξει είναι να μετατρέψει τις τότε συνθήκες στις σημερινές και να εντοπίσει αντίστοιχα τις κερδοφόρες κινήσεις.
Θεωρητικό ίσως ακούγεται, αλλά δεν υπάρχει καλύτερη και ασφαλέστερη μέθοδος και σαφώς αποδίδει!
Η μόνη “υπέρβαση”, την οποία απαιτεί είναι να διαβλέπεις μέσω του χρόνου και της ιστορίας και κυρίως να είσαι έτοιμος να κινηθείς εμπρός!
Σίγουρα τα δεδομένα δεν είναι εύκολα, αλλά αυτή είναι και η πρόκληση. Πόσο κερδισμένος θα ήταν κάποιος, ο οποίος θα αγόραζε στην Αγία Πετρούπολη το 1916 ένα τεράστιο κτίριο στις όχθες του Νέβα, με προοπτική 30ετίας, όταν σε έναν μόλις χρόνο άλλαξαν με την Ρωσική επανάσταση όλα;
Ή πόσο κερδισμένος θα ήταν κάποιος Έλληνας το 1921, ο οποίος θα αγόραζε ένα φιλέτο θαλασσίου μετώπου της Σμύρνης;
Ή ένας Τούρκος, ο οποίος θα έπραττε ακριβώς το ίδιο το 1911 στην Θεσσαλονίκη;
Μπορώ να γράψω τόμους παραδειγμάτων “αποτυχημένων” ή “επιτυχημένων” επιχειρηματικών κινήσεων, οι οποίες όμως εξαρτήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από εξωγενείς και μη ελεγχόμενους παράγοντες (όχι όμως εντελώς χωρίς σοβαρές ενδείξεις).
Δεν έχω συμπεριλάβει εντελώς ακραία φυσικά φαινόμενα (όπως επενδύσεις ακινήτων στην Πομπηία)!
Ας αξιολογήσουμε όλα τα δεδομένα και ας προσθέσουμε και την προσωπική ικανοποίηση (και γιατί όχι και ματαιοδοξία) πως στο πέρασμά μας από αυτόν τον Κόσμο αφήσαμε το αποτύπωμά μας με ένα κτήριο, το οποίο θα στέκει πολλά χρόνια ορίζοντας με τον τρόπο του την διαφορετικότητα στη σκέψη μας.
Στην φωτογραφία η ημερομηνία ολοκλήρωσης της κατασκευής στην είσοδο του πέτρινου κτηρίου της οικογενείας του πατέρα μου (από τον προ-προ-πάππο). Κανείς δεν υπάρχει πλέον, το κτίριο όμως…
