Ήταν βράδυ ανήμερα 17 Νοεμβρίου 1974. Η στάση του αστικού λεωφορείου τότε ήταν διαγωνίως απέναντι από το πατρικό μου. Η γραμμή, το Νο 2. Δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς τι και που πηγαίναμε, αλλά ήμασταν οι γονείς μου και εγώ εκεί περιμένοντας το λεωφορείο (ποτέ δεν είχαμε αυτοκίνητο). Ήταν βαθύ σκοτάδι και μία τριμελής οικογένεια με ένα μικρότερο αγοράκι από εμένα (εγώ ήμουν τότε 11, εκείνο πρέπει να ήταν 6-7) κρατώντας μια πλαστική σημαία της Νέας Δημοκρατίας πανηγύριζε.
Η 17η Νοεμβρίου, πρώτη επέτειος των γεγονότων του Πολυτεχνείου, είχε προκλητικά επιλεγεί από τον τότε πρωθυπουργό Κων/νο Καραμανλή ως η ημερομηνία των πρώτων εκλογών μετά τη χούντα.
Οι γονείς μου δαγκώθηκαν και δεν σχολίασαν, ούτε και προφανώς συμμερίζονταν τη χαρά του μικρού και των γονιών του. Ήταν πολύ απογοητευμένοι διότι δεν πίστευαν πως μετά από μία φασιστική λαίλαπα θα μπορούσε ένα δεξιό κόμμα να λάβει αυτό τον αριθμό ψήφων. Οι δικοί μου τότε είχαν ψηφίσει το νεοσύστατο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Θυμάμαι σαν τώρα τη μητέρα μου, μόλις απομακρύνθηκαν οι άλλοι να μου λέει:
“Βλέπεις; Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τι ψηφίζει”. Ειπώθηκαν και άλλα σχετικά σχόλια και από τους δύο, αλλά δεν θυμάμαι περισσότερα, ένδεκα ετών ήμουν. Τότε βέβαια και οι γονείς μου ίσως έσφαλαν, διότι είχαν στο μυαλό τους την ιδεατή εικόνα του Ανδρέα Παπανδρέου και τον σοσιαλισμό της ισότητας και της ελευθερίας, τον οποίον μία ζωή πίστευαν και είχαν τιμωρηθεί γι’ αυτό. Έσφαλαν, γιατί δεν γνώριζαν τι εστί Ανδρέας Παπανδρέου, όπως και πολλές φορές ακόμα έσφαλλαν στη συνέχεια. Υπ΄ όψιν στις εκλογές εκείνες, ο πατέρας μου είχε προταθεί από τον Μένιο Κουτσόγιωργα με σύμφωνη γνώμη του Ανδρέα Παπανδρέου για υποψήφιος βουλευτής (το έχω γράψει αυτό στο παρελθόν).
Αυτά τα πολλά “σφάλματα” των γονιών μου, διότι “έβλεπαν” πως εξελίσσονταν οι καταστάσεις κάθε φορά (θυμάμαι –αλήτη- νομάρχη επί ΠΑ.ΣΟ.Κ. νεαρότατο στην ηλικία να τηλεφωνεί στο σπίτι βράδυ στον πατέρα μου και με ύφος εκατό καρδιναλίων να απαιτεί να προσλάβει μπουμπούκια, με ποινικό μητρώο μάλιστα, διότι ήταν του κόμματος). Προσβλητικός και αλαζών να απειλεί, ποιόν τον πατέρα μου ένα κ@λόπαιδο, το οποίο απέκτησε την εξουσία. Παιδιά μην αγχώνεστε. Έχω πάρα πολλά ράμματα για πολλούς “δημοκράτες και μη δημοκράτες”.
Αυτό ήταν το νέο “ήθος”. Κι αυτό το νέο “ήθος” άρχισε να ριζώνει στην ψυχή του νεο-Έλληνα, ο οποίος άρχισε να βλέπει παραισθήσεις. Οι σοσιαλιστές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. μέσα στην απόλυτη διαφθορά, οι κυνικοί δεξιοί του ατομικού συμφέροντος, οι “αγνοί” κομμουνιστές, ακόμα τότε φαίνονταν αγνοί και τα “σταγονίδια” των φασιστών – χουντικών να επιβιώνουν σχεδόν άβρεχτοι από μία δικτατορία και να συνεχίζουν ακάθεκτοι την πορεία τους. Και το γνωστό οικονομικο- πολιτικό σύμπλεγμα με κάθε είδους σχέσεις ανεξαρτήτως προέλευσης να κρατά γερά. “The Ruling Class” – “Η Άρχουσα Τάξη”.
Τότε εμφανίστηκε και η “17 Νοέμβρη”, η οποία φάνηκε σε όλους εμάς σαν ένας θείος τιμωρός. Αυτό, το οποίο δεν έκανε η πολιτεία, το υλοποιούσε και πολύ αποτελεσματικά μάλιστα μία οργάνωση φάντασμα.
Τα χρόνια πέρασαν , τα γεγονότα διέψευδαν το νου οι κομματικές προτιμήσεις άλλαζαν ως μία απέλπιδα προσπάθεια να επέλθει μία ρύθμιση, αλλά ένα πράγμα ΔΕΝ άλλαζε:
Η πίστη στις αξίες και την ιδεολογία τους.
Μπορεί να μην αντιλαμβάνονταν εξ΄ αρχής (πόσο να ήξεραν) τι σκοπό είχε στο μυαλό του ο κάθε πολιτικός, αλλά ΔΕΝ παραμυθιάζονταν όταν αποκαλυπτόταν το ποιόν του. Δεν έκαναν το μαύρο άσπρο επειδή ήταν επιλογή του κόμματος, το οποίο υποστήριζαν. Πίστευαν στον σοσιαλιστικό παράδεισο, ο οποίος αποδείχτηκε μία στυγνότατη δικτατορία, αλλά όταν αυτό μαθεύτηκε, δεν προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Έσφαλλαν ναι. Δεν ξεπουλούσαν όμως τις αρχές τους.
Γνωρίζω πως θα σας στενοχωρήσω, γιατί είστε και φίλοι μου και με εξαίρεση τους ναζί προέρχεστε από όλο το πολιτικό φάσμα. Αλλά…
Αλλά, προσέχτε! Κάτι δεν πάει καθόλου καλά.
Άρχισε να προσωποποιείται η ιδεολογία. Και φάνηκε επιπλέον μία απόλυτη γύμνια. Μια παντελής έλλειψη σταθερών πυλώνων πίστης και αξιών, οι οποίοι θα μπορούσαν να καθοδηγήσουν σε περιόδους σύγχυσης το νου. Και ενώ η ληστεία είναι απολύτως κατακριτέα, δεν είναι εάν ο ληστής δηλώνει κοινή ιδεολογία με εμάς (ισχυρίζεται δηλαδή πως έχει). Και κατόπιν αποκαλύφθηκε με τεράστια έκπληξη όλων μας πως ακόμα και η 17 Νοέμβρη, ο “τιμωρός”, τελικά δεν ήταν παρά μια συμμορία ασήμαντων δολοφόνων με ποιος γνωρίζει τι στο μυαλό τους και κάθε αξία άρχισε να καταρρίπτεται μέχρις ότου φθάσαμε στο απόλυτο σημερινό κατάντημα.
Δεν υπάρχει πια κάτι, το οποίο μπορώ να σχολιάσω. Η Ελληνική κοινωνία έχει χάσει εντελώς τη μπάλα κάτω από τα πόδια της και έχει σε μεγάλο βαθμό φασιστοποιηθεί. Διότι ο φασισμός είναι νοοτροπία και όχι ιδεολογία. Και μάλιστα έχει προσωποποιήσει το φασισμό.
Αυτή τη στιγμή η Ελλάς έχει πάρει την πορεία ενός αυτοκινήτου χωρίς φρένα στην κατηφόρα. Δεν τίθεται θέμα σύγκρουσης, αλλά το πότε θα γίνει και πόσο σφοδρή θα είναι. Και δυστυχώς δεν θα ευθύνεται μόνο ο οδηγός, αλλά και οι επιβάτες του. Πάντα υπάρχει ένα βήμα παρακάτω. Αυτό το βήμα είναι πολύ ορατό. Η Ελλάδα βαδίζει προς μία δικτατορία του νου, του μηδενικού ήθους και των κουρελιασμένων αξιών και κατ’ επέκτασιν και της πολιτικής της και κανείς δεν φαίνεται ικανός να την αποτρέψει. Κανείς δεν έχει το ελάχιστο ανάστημα. Και θα ήταν μία ή ένας αρκετός προς τούτο, αλλά ούτε και αυτός (ή αυτή) μπορεί να βρεθεί.
Κάθε είδους αθλιότητα πλέον απέκτησε κανονικότητα. Αυτό, το οποίο συμβαίνει σήμερα έχει άγνωστες (ή μήπως όχι;) ρίζες στο παρελθόν αλλά φανερούς και πολύ, (μα πολύ) πικρούς καρπούς στο μέλλον.
Σε μια επόμενη στάση, κάποιο άλλο βράδυ θα γραφτεί ο επίλογος…
Σημείωση: μου διέφυγε να συμπληρώσω πως μετά το περιστατικό με το νομάρχη, ο πατέρας μου παραιτήθηκε.
