Παρίσι – Βρυξέλλες – Κωνσταντινούπολη 2016 -???-
Πριν από λίγες ημέρες είδα συμπτωματικά και για μάλλον τρίτη φορά την θαυμάσια ταινία: “Ο Ήσυχος Αμερικάνος” – “The Quiet American”, με τους Michael Cane, Brendan Fraser και την γλυκύτατη Do Thi Hai Yen.
Τώρα εάν σας εκμυστηρευτώ πως στα 25-30 μου θα μπορούσα εντελώς άνετα να ήμουν στο Βιετνάμ, το Βερολίνο, το Ιράν, την Συρία ή την Σοβιετική Ένωση ή όπου αλλού υπήρχε αναταραχή και πρόβλημα τι θα λέγατε;
Ελπίζω να μην εκπλαγείτε και να μην με κακο-χαρακτηρίσετε αλλά οι τότε ιδέες μου ήταν ανάλογες με του ήσυχου Αμερικάνου. Ενδεχομένως να ήμουν… “The Quiet Man”. Υποστήριζα πλήρως την εμπλοκή στις αναταραχές και μου άρεσε πολύ η ανάμιξη στις “ξένες” (;) υποθέσεις. Μου άρεσαν προφανώς και τα όπλα χειρός, αν και ποτέ μου δεν είχα… περισσότερα από δύο (φυσικά χιούμορ, ούτε γνωρίζω τι σημαίνει σκανδάλη)! Σημ. για τους φίλους του επιθεωρητή Κάλαχαν το Magnum 44 είναι το ισχυρότερο όλων.
Τα ίδια υποστηρίζω και τώρα, απλά μεταβλήθηκε ο στόχος. Θεωρώ πως τα όπλα είναι ακατάλληλα. Όχι πως και τώρα δεν μου αρέσουν, αλλά δεν είναι αποτελεσματικά. Σκοτώνουν το σώμα αλλά όχι το μυαλό ή τις ιδεολογίες.
Από την άλλη, όπως έγραψα προηγουμένως ο στόχος μεταβλήθηκε. Είναι εσωτερικός και πολύ χειρότερος. Είναι ο σκοτεινός κόσμος του νέο-αναγεννώμενου φασισμού, της υπερ-εξουσίας των άνομων κυβερνήσεων και της ύπουλης οικονομικής τρομοκρατίας.
Δεν είναι τόσο απλά πλέον τα πράγματα…
Σημ. Μετά τα γεγονότα χθες στην Κωνσταντινούπολη (και όχι μόνον) είναι ακόμα πιο φανερό πως δεν υπάρχουν “ξένες” (;) ούτε “αδιάφορες” υποθέσεις. Αργά ή γρήγορα το “πρόβλημα” του (όποιου) γείτονα θα έλθει και σε εσένα. Αυτή είναι η αλήθεια.
