Το Σαρμ ελ Σέιχ το επισκέφθηκα το 1982, μόλις είχε εγκαταλειφθεί ή μάλλον επιστραφεί από τους Ισραηλινούς στην Αίγυπτο σύμφωνα με τις συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ. Η Χερσόνησος του Σινά ήταν γεμάτη από κατεστραμμένα άρματα μάχης και γενικά καταλάβαινε κάποιος ότι είχαν συμβεί στρατιωτικές επιχειρήσεις. Πολλά φυλάκια και έλεγχοι…
Στη περιοχή δεν μπορούσες να αγοράσεις ούτε νερό, αλλά ούτε και φαγητό. Δεν υπήρχε τίποτα και όλα τα εγκαταλελειμμένα κτίρια είχαν αυτό το απόκοσμο. Αυτή η αίσθηση…
Για ξενοδοχείο ούτε λόγος να γίνεται. Σκηνή στην έρημο. Δύο νύχτες ξύπνησα, δηλαδή πετάχτηκα από τον υπνόσακο διότι κάτι περπατούσε επάνω μου (τη μία φορά ήταν ΜΕΣΑ στον υπνόσακο) και περίπου έγινα όπως η γάτα στα κινούμενα σχέδια όταν τρομάζει. Ό,τι και να ήταν τινάχτηκα τόσο απότομα και τις δύο φορές, ώστε σίγουρα τα αιφνιδίασα… Σκορπιός ήταν, φίδι ήταν, σκαραβαίος… άγνωστον ποτέ δεν το έμαθα, ευτυχώς! Φυσικά εάν δεν το γνωρίζετε τίποτα δεν φοράς ή δεν πιάνεις χωρίς προηγουμένως να το έχεις ελέγξει για… ζωντανό περιεχόμενο, ειδικά τις μπότες.
Η παραλία αυτό το κλασσικό της ερήμου, όταν συναντά τη θάλασσα. Αλλά τι θάλασσα! Γεμάτη κοφτερά κοράλλια και καρχαρίες. Ο πειρασμός όμως ήταν μεγάλος και η ζέστη αφόρητη. Δεν είναι δυνατόν να βλέπεις τη θάλασσα και να είσαι έξω.
Η ιδέα όμως δεν ήταν καλή. Νόμιζα πως θα ήταν όπως μία Μεσογειακή θάλασσα. Αλλά δεν ήταν. Τα κοράλλια έφταναν μέχρι την ακτή και το βάθος του νερού εκεί ήταν περίπου μισό μέτρο για μια απόσταση 100 μέτρων ή περισσότερο. Να περπατήσεις ούτε λόγος να γίνεται. Τα κοράλλια είναι όπως και τα ξυράφια. Οπότε η λύση είναι να επιπλεύσεις μέχρι το σημείο, όπου τα κοράλλια δεν αναπτύσσονται άλλο και βαθαίνει η θάλασσα.
Νέος κι εγώ δεν το πολυσκέφτηκα. Ακουμπώ με την κοιλιά μου και αρχίζω να κολυμπώ πολύ προσεκτικά σε αυτό το βάθος. Εάν κοβόμουν και έβγαινε αίμα, τότε καλωσόρισες καρχαρία. Έχουν απίστευτή όσφρηση και αντιλαμβάνονται απειροελάχιστες συγκεντρώσεις αίματος από πολύ μεγάλη απόσταση. Είχα και κάτι μεταλλικό μαζί μου –θα σας το εξηγήσω αργότερα-.
Δεν ένοιωθα άνετα ομολογουμένως και κάπου στα μέσα της απόστασης, όπως διαπίστωσα αργότερα της κοραλλιογενούς αποικίας συναντώ πρόσωπο με πρόσωπο μία… σμέρνα! Η σμέρνα είναι όπως το φίδι και βγήκε από μία κοιλότητα για να γνωριστούμε! Τώρα τι να περιγράψω; Χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα πρόσθιο θα έπαιρνα, αλλά τα κοράλλια δεν επέτρεπαν κινήσεις, άλλωστε θα γινόμουν φέτες. Δεν θυμάμαι ακριβώς πόση ήταν η απόσταση, αλλά τελικά έφτασα στην ανοιχτή θάλασσα. Ουφ!
Κι εκεί ανακουφισμένος από τη σμέρνα θυμήθηκα, αυτό, το οποίο με είχαν προειδοποιήσει: έχει… καρχαρίες! Είχα μαζί μου ένα κονσερβοκούτι με ένα κουτάλι ή πιρούνι και πρόσεχα μην μου πέσει στο νερό, διότι υποτίθεται πως εάν χτυπάς κάτι μεταλλικό, όπως και πάλι με πληροφόρησαν, ο συγκεκριμένος ήχος απομακρύνει τους καρχαρίες. Αλήθεια, ψέμματα, δύτης μου το συνέστησε, αλλά αυτοί χτυπούσαν τις μπουκάλες οξυγόνου και ήταν ευκολότερο. Δεν είχα ούτε έχω περισσότερες γνώσεις.
Ο βυθός ομολογουμένως φανταστικός, Ερυθρά Θάλασσα, το όνομά της δεν είναι τυχαίο, αλλά μετά τη σμέρνα δεν είχα και πολύ διάθεση για παρατηρήσεις. Χτύπαγα το… κονσερβοκούτι, καρχαρίας δεν εμφανίστηκε και σύντομα με έπιασε η νοσταλγία για τη ακτή. Ναι… αλλά πού ήταν η σμέρνα; Στην ερημική ακτή σημάδια δεν είναι εύκολο να ορίσεις και ούτε το είχα σκεφτεί και επιπλέον μόνο μία σμέρνα θα ήταν εκεί; Δεν νομίζω.
Άντε πάλι τη βασανιστική πορεία επιστροφής στα 50 εκατοστά βάθος νερού με τα κοράλλια-ξυράφια από κάτω σου. Τελικά τι πιστεύετε; Εμφανίστηκε η σμέρνα ή έστω κάποια σμέρνα;
Ναι! Εμφανίστηκε με αυτόν, τον τρομακτικό τρόπο να βγάζει έξω το φιδίσιο της κεφάλι της και να υποχωρεί σε επαναλαμβανόμενη κίνηση, ενώ εσύ σε απόσταση λίγων εκατοστών να σκέφτεσαι τι θα κάνεις, εάν σε δαγκώσει και πως θα τη γλυτώσεις στην ερημιά.
Κατάφερα με κάποιες αμυχές δεν αντιλέγω να επιστρέψω σώος και αβλαβής στην παραλία, αλλά με την εικόνα της σμέρνας κάποια εκατοστά εμπρός μου (δεν το ξεχνώ ακόμα).
Ένα από τα εξωτικότερα μέρη του πλανήτη μας, στο ιστορικό – θαυμάσιο Σινά, επί της Ερυθράς θαλάσσης και δίπλα στον επίσης ιστορικό κόλπο της Άκαμπα με τον λαμπρό τότε ουρανό (δεν είχε ηλεκτρικό).