“ἀπατεῶνα δ᾽ ἐκάλει οὐ μικρὸν μὲν οὐδ᾽ εἴ τις ἀργύριον ἢ σκεῦος παρά του πειθοῖ λαβὼν ἀποστεροίη, πολὺ δὲ μέγιστον ὅστις μηδενὸς ἄξιος ὢν ἐξηπατήκοι πείθων ὡς ἱκανὸς εἴη τῆς πόλεως ἡγεῖσθαι. ἐμοὶ μὲν οὖν ἐδόκει καὶ τοῦ ἀλαζονεύεσθαι ἀποτρέπειν τοὺς συνόντας τοιάδε διαλεγόμενος”
“αποκαλούσε απατεώνα, και μάλιστα μεγάλο, όποιον έπαιρνε από κάποιον άλλο, πείθοντάς τον, χρήματα ή σκεύος και τον στερούσε από αυτά, πολύ μεγαλύτερο όμως απατεώνα θεωρούσε εκείνον, ο οποίος δεν ήταν άξιος σε τίποτα, εξαπατούσε πείθοντας ότι τάχα είναι ικανός να κυβερνά την πόλη”
(Ξενοφώντος απομνημονεύματα για τον Σωκράτη, βιβλίο Α, κεφ VII, παρ. 5)
(Μετάφραση Α. Παπαγεωργίου, εκδόσεις Κάκτος, Αρχαία Ελληνική Γραμματεία “ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ” τόμος 117)
Εάν ένας πολιτικός πλανήθηκε ή έσφαλε ή εκτίμησε λάθος δεν είναι κατάλληλος και οφείλει να αποχωρήσει. Το ήθος δεν συμβαδίζει κατ’ ανάγκην με την ικανότητα.
Εάν εν γνώσει του παραπλάνησε τους πολίτες προκειμένου να καταλάβει την εξουσία είναι επικίνδυνος, διότι προτάσσει το προσωπικό του συμφέρον, όπως αναφέρει ο Σωκράτης.
Στην πολιτική και τον στρατό δεν συγχωρούνται ούτε τα λάθη ούτε και οι ήττες. Δεν μπορεί να είναι πρότυπο ένας loser.
Ωστόσο κάθε κυβερνήτης (όχι ηγέτης) είναι “παιδί” της ίδιας της κοινωνίας… Η ίδια εκτρέφει τον αριβίστα, τον απατεώνα, τον ανίκανο, τον διάδοχο, τον γόνο μιας οικογένειας…
Καμία ισορροπία δεν μπόρεσε να υπάρξει σε μία κοινωνία, όπου τα “πρότυπά” της ήταν και είναι οι παρηκμασμένοι του life style, οι μαφιόζοι του ποδοσφαίρου, οι καταφερτζήδες αρουραίοι και τα ανεγκέφαλα μανεκέν.
Τα προϊόντα αυτής της κοινωνίας είναι οι καταστροφικοί και ανίκανοι πολιτικοί, οι άθλιες πόλεις, η μιζέρια και κατάθλιψη και φυσικά η μετατόπιση των ευθυνών σε “άλλους”…
Όχι αγαπητές/οί μου. Η σημερινή απεργία δεν έχει κανένα νόημα…
Ούτε η “δήθεν” μαζικότητα και αντίσταση (σε τι;)… Στα παραχθέντα “προϊόντα” της;
Επειδή, όπως έχω επανειλημμένως γράψει:
“Ένας είναι Πλήθος”
ο καθ’ ένας οφείλει να “απεργεί” κάθε ημέρα εναντίον όλων των προηγούμενων προτύπων και να δημιουργεί αργά αλλά σταθερά τον πυρήνα μιας (έστω μακρινής) επόμενης ημέρας. Το άθλιο περιβάλλον δυστυχώς δεν αλλάζει… Τουλάχιστον ας αλλάξει κάπως το περιεχόμενο.
Όλα τα υπόλοιπα είναι χωρίς νόημα.
Τονίζω ωστόσο πως η ευθύνη βαρύνει τον κυβερνήτη.
Επειδή ακριβώς “Ένας είναι Πλήθος” ένας μεγάλος Ηγέτης μπορεί να οδηγήσει ένα λαό στα ουράνια και ένας γελοίος ή άθλιος στην καταστροφή. Η ιστορία βρίθει παραδειγμάτων εκατέρωθεν…
