Αυτές τις ημέρες συνέβη ένα πολύ σοβαρό γεγονός:
Η δολοφονία της δημοσιογράφου Ντάφνι Καρουάνα Γκαλίζια στην Μάλτα, με έκρηξη του παγιδευμένου αυτοκινήτου της ήλθε να προστεθεί στην μαύρη λίστα των αντίστοιχων δολοφονιών τα τελευταία χρόνια. Ας μην ξεχνάμε και την επίσης δημοσιογράφο Άννα Πολιτκόφσκαγια στην Μόσχα το 2006.
Όλες αυτές οι δολοφονίες φαίνεται να είναι απόρροια της σκληρής κριτικής από τις άτυχες γυναίκες στις κυβερνήσεις τους. Δεν γνωρίζω ομολογώ τα γεγονότα αλλά ούτε και την κατάσταση στην μικροσκοπική Μάλτα.
Είχα γράψει ωστόσο σε ανύποπτο χρόνο, πως η μεγαλύτερη τραγωδία της Ελλάδος θα είναι ούτε τα μνημόνια ούτε και οι άθλιες κυβερνήσεις των τελευταίων ετών ιδίως από το 2004 και εντεύθεν, με αποκορύφωμα τις μνημοναικές. Βέβαια οι ρίζες είναι πολύ βαθιές, ας μην το ξεχνάμε και αυτό.
Η τραγωδία (και μάλιστα είχα αναφέρει εντελώς τυχαία τότε την Μάλτα) θα είναι να ξεκινήσει η “Επανάσταση του Φωτός” από άλλη χώρα και όχι από την Ελλάδα.
Διότι όπως φαίνεται έχουμε περάσει σε ένα άλλο στάδιο πολιτικής κατάστασης, όπου πλέον οι κυβερνήσεις αποτελούν τους “εκτελεστές συμβολαίων πνεύματος και λαών”. Και τούτο με μία μορφή κολοβής δημοκρατίας, η οποία με τεχνάσματα επιτρέπει σε μειοψηφίες να καταλαμβάνουν την εξουσία. Φυσικά και με την αδιαφορία μεγάλου τμήματος των κοινωνιών.
Τότε, τα ενοχλητικά στόματα πρέπει να κλείσουν.
Δεν είναι τυχαίο πως μία από τις σκοτεινότερες περιόδους ξεκίνησε κατά κάποιον τρόπο από μία άλλη δολοφονία: της μικρόσωμης, λεπτοκαμωμένης και κουτσής στο δεξί πόδι Γερμανο-Εβραίας Ρόζας Λούξεμπουργκ. Μίας γυναίκας όμως με αφάνταστο ψυχικό σθένος, την οποία η νεαρή τότε δημοκρατία της Βαϊμάρης δεν μπόρεσε να αντέξει με τις γνωστές φοβερές συνέπειες.
Και όταν οι άνδρες των “Ελεύθερων Σωμάτων” κατά διαταγή του λοχαγού Πάμπστ έριχναν το πτώμα της στο κανάλι Λάντσβερκ έπνιγαν κάθε ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο. Τότε φάνηκε βέβαια σαν μία ενόχληση, διότι ήταν μία γυναίκα “αλλιώτικη” και “έκφυλη” κατά το χαρακτηρισμό της αστυνομίας.
Η Ρόζα όμως ήταν μία συνεπέστατη επαναστάτρια με ένα όμως μοναδικό χαρακτηριστικό:
Πίστευε και το είχε γράψει, πως η ελευθερία είναι πάντα και αποκλειστικά ελευθερία γι’ εκείνον, ο οποίος σκέφτεται διαφορετικά ( “Freiheit ist immer die Freiheit des Andersdenkenden”).
Κλείνω με αυτό, το οποίο έγραψε δύο χρόνια πριν το θάνατο της στην φίλη της Σόνια Λίμπκνεχτ:
“…βρίσκομαι στην εξοχή, νοιώθω πολύ πιο ευτυχισμένη εδώ ανάμεσα στις μέλισσες και στις πεταλούδες απ΄ ό,τι σε ένα συνέδριο του κόμματος. Ξέρω ότι θα μπορούσατε να με κατηγορήσετε ως προδότρια του σοσιαλισμού, αλλά δεν ντρέπομαι γι΄ αυτό. Γιατί κατά βάθος ελπίζω να πεθάνω για τον αγώνα κι αυτό που απολαμβάνω σήμερα θα το πληρώσω αύριο…”
