Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

Πώς σε Ξυπνούν…

Πριν από πολλά χρόνια, όταν ήμουν ακόμα φοιτητής, σε ένα ταξίδι μου από το Παρίσι στο Λονδίνο κάπως συνέβη με τα δρομολόγια και τροποποιήθηκαν. Δεν θυμάμαι ακριβώς το λόγο, αλλά ενώ πάντοτε επέλεγα πρωινές ώρες ταξιδίου τελικά υπέστην μία φοβερή ταλαιπωρία, έμεινα ουσιαστικά ξάγρυπνος μία ολόκληρη νύχτα στο Παρίσι και με ένα απογευματινό τραίνο ξεκίνησα τελικά για το Λονδίνο…

Πρέπει να έφτασα νύχτα… Είχα και τη τσάντα μου δίπλα, δεν γνώριζα που θα μείνω και σκεφτόμουν πώς θα γίνει… Η κόπωση όμως ήταν τόσο μεγάλη, τα καθίσματα αναπαυτικά και ούτε θυμάμαι πώς, αλλά με πήρε ένας βαθύτατος ύπνος. Δεν κατάλαβα από ένα σημείο και μετά, ούτε πότε έφτασε το τραίνο, ούτε πότε βγήκαν όλοι οι επιβάτες, ούτε τίποτα…

Κάποια στιγμή μετά από ώρες προφανώς ένοιωσα κάποιο άγγιγμα στον ώμο μου, αλλά και πάλι δεν ήμουν σε θέση να ανοίξω τα μάτια μου. Αυτό το άγγιγμα συνεχίστηκε μια δυο φορές ακόμα, αλλά όχι με έντονο τρόπο. Κάπως φιλικά, κυρίως όμως ευγενικά.

Κάποια στιγμή άνοιξα τελικά τα μάτια μου και ήταν ο σταθμάρχης ή ο υπεύθυνος του τραίνου. Ήταν ένας μεγάλος άνθρωπος, ο οποίος όπως διαπίστωσα λυπήθηκε να με ξυπνήσει και με άφησε όλη τη νύχτα να κοιμάμαι στο βαγόνι και μάλλον έχοντας και το νου του. Ένα παιδί ήμουν εγώ τότε, φανταστείτε και την κούραση μου… Ωστόσο έπρεπε να κατέβω, διότι το βαγόνι θα ξεκινούσε για άλλο ταξίδι και ο άνθρωπος αυτός αναγκαστικά θα έπρεπε να με ξυπνήσει, άλλωστε ποιος γνωρίζει που θα πήγαινα! Η πατρική εικόνα του προσώπου του και η ευγενική συμπεριφορά του πάντως μου έμειναν βαθιά χαραγμένα στο μυαλό μου…

Λοιπόν! Ποιο είναι το ζητούμενο.

Όταν ένας άνθρωπος “κοιμάται” από τις ταλαιπωρίες της ζωής και από την κόπωση ΜΗΝ τον ξυπνάτε… απότομα! Το ταξίδι συνεχίζεται και θα εύρει τις δυνάμεις και πάλι, απλά χρειάζεται λίγη ξεκούραση. Ούτε έχει νόημα ή προσθέτει σε κάτι η αγένεια ή το στρατιωτικό εγερτήριο. Να ξεκουραστεί θέλει, τίποτα άλλο.

Άλλο ένα ανθρώπινο δικαίωμα, το οποίο έχει καταργηθεί από τους φρενήρεις ρυθμούς μίας χωρίς ουσία ζωής, η οποία απαιτεί να τρέχεις, αλλά για πού; Λάθος! Δεν είναι η ζωή, η οποία το απαιτεί, οι άνθρωποι το επιβάλλουν.

Μην το αποδέχεστε… Ξεκουραστείτε ελεύθερα και εκτιμήστε εκείνους, οι οποίοι σας… ξυπνούν γλυκά. Οι άλλοι δεν σκέφτονται παρά μόνον τους εαυτούς τους και δεν θα απολαύσουν ούτε τον ύπνο του… δικαίου!

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)