Ο σπουδαίος Έλλην Αρχιτέκτων Άρης Κωνσταντινίδης (όσοι δεν τον γνωρίζετε μάθετε το όνομα του και αναζητήστε έργα του) θεωρούσε πως αυτό, το οποίο ονομάζουμε παράδοση δεν ευρίσκεται στην εξωτερική μορφή των πραγμάτων, όπως ένα σπίτι, αλλά είναι εγγενώς δομημένο στο πνευματικό του περιεχόμενο.
Αυτό είναι περισσότερο κατανοητό εάν σκεφτείτε τα βιβλία. Το περιεχόμενο είναι το σημαντικότερο και αυτό έχει πάντοτε κάθε ένας μας στην σκέψη του όταν αναφέρεται σε κάποιο βιβλίο.
Ο Edgar Allan Poe από την άλλη πλευρά θεωρούσε πως “Η τέλεια ομορφιά δεν υπάρχει χωρίς κάτι το αλλόκοτο στις αναλογίες και στη συμμετρία”.
Νομίζω πως στις προηγούμενες δύο προτάσεις κρύβεται ολόκληρη η θεωρία και η φιλοσοφία πίσω από την κατασκευή ενός πέτρινου σπιτιού.
Τα υλικά του, η πέτρα και το ξύλο δεν αποτελούν “ξιπασμένα” υλικά. Είναι άμορφα, ακανόνιστα χωρίς ομοιογένεια, δεν παλιώνουν ακριβώς αλλά αντιθέτως ενσωματώνονται στο περιβάλλον και δένουν με τον ήλιο, τον ουρανό και την αρμύρα της θάλασσας. Ομορφαίνουν παλιώνοντας.
Είναι επιπλέον “συνετά” υλικά. Δεν επιδέχονται καινοτομίες και νεωτερισμούς. Έχουν συγκεκριμένες δυνατότητες, οι οποίες πρακτικά δεν έχουν αλλάξει από τις απαρχές του πολιτισμού μας. Εμπεριέχουν μία γνήσια αλήθεια στην αισθητική τους και δεν επιδέχονται διαφορετικές ερμηνείες.
Δεν έχουν σκοπό τον εντυπωσιασμό αλλά την αρμονία της ψυχής.
Αυτό σημαίνει πέτρινο χτίσμα και αυτό είναι εκείνο, το οποίο κάνει τη διαφορά. Προσέξτε! Μην παρασυρθείτε από τα προηγούμενα και υποτιμήστε τα άλλα υλικά. Όπως το οπλισμένο σκυρόδεμα (κοινώς μπετόν) ή τα μέταλλα. Δεν έγραψα αυτό. Διότι και τα άλλα υλικά έχουν την δική τους αλήθεια και είναι ακριβώς αυτό το σημείο, το οποίο ξεχωρίζει τον αυθεντικό αρχιτέκτονα, ποια αλήθεια χρησιμοποιεί και που.
Η αλήθεια της Ελλάδας είναι μία: Απλότητα, σεμνότητα, καθαρές γραμμές, αισθητική. Δεν είναι το υπερφίαλο. Αλλά είναι και κάτι ακόμα, το οποίο ουσιαστικά “γέννησε” τις προηγούμενες αλήθειες: Οι κλιματολογικές συνθήκες.
Στην Ελλάδα η κατοικία αρκεί να είναι τέσσερεις τοίχοι σε ορθογώνια κάτοψη με μία στέγη και ένα ανοικτό υπόστεγο. Η λαϊκή έκφραση “να βάλω ένα κεραμίδι πάνω στο κεφάλι μου” περιγράφει με τον παραστατικότερο τρόπο αυτό, το οποίο πρέπει να είναι ένα Ελληνικό σπίτι: Μία στέγη, να σε προστατεύει από τον ήλιο και την βροχή. Είναι αρκετό. Άρα ο σχεδιασμός θα πρέπει να ξεκινά από την στέγη (κάτοψη) και κατόπιν να προκύπτουν οι όψεις, οι οποίες ολοκληρώνουν την ιδέα και κλείνουν το σπουδαιότερο δοχείο της ζωής σου (η έκφραση “ΔΟΧΕΙΟ ΖΩΗΣ” ανήκει στον Άρη Κωνσταντινίδη). Το οικοδόμημα τέλος να αναδύεται από το έδαφος, ως αναπόσπαστο τμήμα του.
Αυτή είναι η γνήσια αρχιτεκτονική για την Ελλάδα.
Όλα τα υπόλοιπα δεν προσθέτουν απολύτως τίποτα αντιθέτως αφαιρούν και υπερβαίνουν την απλότητα.
Τέλος μία σπουδαία (πολύ σπάνια) λέξη ακόμα: “Αφοσίωση”.
Αφοσιωθείτε στο έργο σας. Αυτή είναι η ίδια η ζωή. Αφοσίωση στην ιδέα σας, στο πνεύμα σας, στην ψυχή σας. Δώστε πνοή στο έργο σας και αναδείξτε το με την μεγαλειώδη απλότητά του.
Με την αφοσίωση και χωρίς να παραστρατίσουμε χαράζουμε τον δικό μας δρόμο. Και αυτός ο δρόμος δεν μπορεί παρά να είναι μόνο ένας:
Ο δρόμος της Αλήθειας και του Φωτός.
Διαβάστε και εδώ:
