Πηγαίνω να παραλάβω ένα δέμα (βιβλίο) από γνωστή εταιρεία ταχυμεταφορών. Λόγω του πρωινού μόνον ένας εμπρός από εμένα μεγαλύτερης ηλικίας. Ήταν θυμωμένος και δεν κατανοούσε πως το δέμα, το οποίο ήθελε να παραλάβει δεν μπορεί να εντοπιστεί χωρίς τον κωδικό αποστολής.
Η κοπέλα στο γκισέ -ομολογουμένως ευγενική- του εξηγούσε πως χωρίς τον αριθμό αυτόν δεν μπορεί να εντοπίσει το δέμα, διότι με αυτόν τον τρόπο λειτουργεί το σύστημα. Ούτε με τον αριθμό κινητού τηλεφώνου, διότι όπως του είπε προσκρούει στα προσωπικά δεδομένα. Όπως και να έχει το ζήτημα ο άνθρωπος αυτός φώναζε και χωρίς όμως να βρίζει καταφερόταν εναντίον της κοπέλας-υπαλλήλου.
Και ενώ έλεγε και ξανα-έλεγε διάφορα, επικοινωνεί με την κόρη του, η οποία αμέσως του υπαγόρευσε τον κωδικό. Εν τω μεταξύ εμφανίστηκε και ο υπεύθυνος του καταστήματος ρωτώντας τον γιατί φωνάζει για ένα θέμα, το οποίο όλοι έχουν τη διάθεση να επιλύσουν.
Ο κωδικός δόθηκε επιτόπου και το δέμα παραδόθηκε.
Πού καταλήγουμε; Ο άνθρωπος αυτός προφανώς αφορμή ζητούσε κάπου να ξεσπάσει. Δεν ήταν το στυλ της αλητείας. Δεν ήταν αυτό το πρόβλημά του και τούτο φάνηκε από το γεγονός πως ο ίδιος σκέφτηκε να επικοινωνήσει με την κόρη του για το αυτονόητο. Κάτι, το οποίο θα μπορούσε να είχε κάνει χωρίς καμία φωνή, κανέναν εκνευρισμό, καμία απώλεια πρωινής ενέργειας.
Και το απλούστερο καθίσταται περίπλοκο και πολλές φορές το δίκαιο χάνεται εξ΄ αιτίας μίας εσφαλμένης ή εκρηκτικής συμπεριφοράς.
Έχει ενδιαφέρον να δούμε, πώς τελικά ο θυμός εξοντώνει τη λογική…
