Είναι οξύμωρο, αλλά το πρώτο μου έργο (με την κατασκευαστική έννοια) ήταν μία… κατεδάφιση! Μετά από τόσα όνειρα στο Πολυτεχνείο για δημιουργίες η σκληρή πραγματικότητα με φιλοδώρησε με το να ξεκινήσω… καταστρέφοντας!
Το ωραίο είναι πως οι κατεδαφίσεις δεν είναι καθόλου εύκολες, ειδικά όταν και τα όμορα (διπλανά) κτίρια θέλουν πολύ να εγκαταλείψουν τον μάταιο τούτο κόσμο, αλλά οι ιδιοκτήτες τους δεν έχουν την ίδια γνώμη. Φυσικά η άδεια κατεδάφισης αφορά μόνο το συγκεκριμένο και όχι και τα υπόλοιπα και το λάθος εδώ πληρώνεται ακριβά. Μάλιστα έχουν υποπέσει στην αντίληψή μου κάποιοι κακοήθεις ιδιοκτήτες ερειπίων, οι οποίοι παραμονεύουν πότε θα πέσει το δικό τους (από υπαιτιότητα του όμορου) και να φτιάξουν ένα καινούργιο… δωρεάν! Βέβαια όταν έχεις καλό μηχανικό συμβαίνει το… αντίθετο, διότι όταν χτιστούν επιτυχώς τα διπλανά οι κακοήθεις συνήθως επιλέγουν ότι χειρότερο από συνεργεία κλπ και προκαλούν οι ίδιοι ζημιές, τις οποίες βέβαια και χρυσοπληρώνουν.
(Ηθικό δίδαγμα: εάν σκοπεύετε να κάνετε εξυπνάδες, τουλάχιστον προσλάβετε τους καλύτερους)!
Αυτά για να έχετε το νου σας οι νεώτεροι και να θυμάστε οι παλαιότεροι.
Τέλος πάντων αυτά για αρχή. Στον Τύρναβο πριν από λίγες ημέρες είδα από το εξωτερικό του ένα Τούρκικο κτίριο. Στοιχηματίζω ότι λίαν συντόμως (μέσα σε πέντε- δέκα το πολύ χρόνια) εάν παραμείνει ως έχει, το μόνο, το οποίο θα υπάρχει θα είναι αυτές οι φωτογραφίες.
Η δόμηση αυτή δεν είναι η παραδοσιακή Ελληνική δόμηση με πέτρα. Είναι κάτι διαφορετικό. Κακοκτισμένος πέτρινος τοίχος στο ισόγειο και κατόπιν ένας συνδυασμός τούβλου – πέτρας, ξυλοκατασκευής και επιχρίσματος. Αυτά τα υλικά μεταξύ τους δεν αγαπιούνται! Όσο το επίχρισμα συντηρείται δεν έχει ιδιαίτερο πρόβλημα. Ωστόσο η συνάφεια αυτού του υλικού με το ξύλο δεν είναι σπουδαία. Ένας μικρός σεισμός είναι αρκετός να δημιουργήσει μία ρωγμή και κατόπιν αναλαμβάνει δράση το νεράκι. Ούτε το ξύλο συνεργάζεται καλά με την πέτρα, όσον αφορά τον συγκεκριμένο τρόπο δόμησης, (διότι με άλλη τεχνική ισχύουν διαφορετικά).
Δεν γνωρίζω την καταγωγή αυτής της μεθόδου. Ωστόσο αυτό παραπέμπει κατά τη γνώμη μου σε Ασιατικές περιοχές με έλλειψη πέτρας και επάρκεια των υπολοίπων υλικών. Δεν είναι τυχαίο πως ελάχιστα μνημεία διασώζονται από τις περιοχές της Μέσης Ανατολής από την αρχαιότητα. Βέβαια δεν δείχνει και μεγάλη δεινότητα στην τεχνική αντίληψη. Οι νομάδες λαοί δεν είχαν την αίσθηση της μονιμότητας και αυτό αντανακλάται και στις κατασκευές τους.
Δεν επιθυμώ να είμαι “κακός” ούτε να κατακρίνω κάτι, το οποίο δεν γνωρίζω καλά. Με την ευκαιρία των νέων έργων στην περιοχή της Θεσσαλίας θα έχω την ευκαιρία να ασχοληθώ λεπτομερώς με το θέμα αυτό σε πρώτη φάση στην Δυτική Μακεδονία και κατόπιν από Θεσσαλονίκη και βορειότερα. Συνεπώς θα μπορέσω να προσεγγίσω και την απάντηση στο σχόλιο του αγαπητού μου φίλου Λάμπρου, το οποίο παραθέτω αυτούσιο παρακάτω:
“Labros Skartsis: Το μέγα – πολύ παλιό – ερώτημα, προς Τεύκρο και άλλους πολύ πιο ειδικούς από εμένα : οι ρίζες της αστικής αρχιτεκτονικής που ονομάζουμε οθωμανική, με τα τόσο ξεκάθαρα χαρακτηριστικά (σαχνισί, αυλή, δομή στέγης κ.λπ.) έχουν κάποια σχέση με βυζαντινά κτίσματα ; Οι ρίζες της οθωμανικής έκφρασης σχετίζονται με τους δύο μεγάλους πολιτισμούς που την επηρέασαν, τον περσικό και το ελληνοβυζαντινό, για το συγκεκριμένο στοιχείο όμως δεν έχω βρει ξεκάθαρη απάντηση, πέρα από εικασίες και αυθαίρετες υποθέσεις…”
