Αυτή την εβδομάδα καμία ημέρα δεν κάθησα στο γραφείο. Ήμουν συνέχεια στο πόδι σε μετακινήσεις. Και όλα τα άρθρα γράφτηκαν επίσης στο πόδι (εννοώ στο κινητό). Σήμερα το πρωί είχα κανονίσει ένα περισσότερο ήρεμο πρόγραμμα. Να εργαστώ μέχρι τις 12:00 και μετά να πεταχτώ για κάποιες δουλειές στο κέντρο.
Νάσου όμως που προκύπτει κάτι άλλο και αποφασίζω να τροποποιήσω το πλάνο. Εντάξει μία ώρα περίπου θα διαρκούσε. Σιγά το πράμα. Αυτή ήταν μία υπόθεση λίγο έξω από την πόλη. Όντως ίσχυσε το χρονοδιάγραμμα και επιστρέφω.
Είδα όμως κάπου μία επιγραφή για ένα άλλο χωριό, οπότε, επειδή γνώριζα που είναι σκέφτηκα για αλλαγή να επιστρέψω από έναν δρόμο από τον οποίον δεν είχα περάσει ποτέ άλλοτε.
Στην αρχή ήταν σχετικά καλός χωματόδρομος (μιλάμε η περιοχή δεν έχει πουθενά… άσφαλτο!). Βέβαια “καλός”, αλλά σε σημεία όχι και τόσο καλός. Για την ακρίβεια… άθλιος. Φαντάστηκα πως θα ήταν μόνο εκείνα τα σημεία. Τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονταν καλά. Ο δρόμος αντί να βελτιώνεται γινόταν εντελώς καρόδρομος. Νεροφαγώματα, μόνο πέτρες ξυράφια και γκρεμός ενώ από πλάτος οριακός.
Κάποια στιγμή ανάβει και το λαμπάκι της ρεζέρβας. Οχι πως ήταν ανησυχητικό αλλά σου προσθέτει ένα μικρό άγχος. Τελικά ο δρόμος άρχισε να τυλίγεται μέσα στο βουνό. Απότομες ανηφόρες, κατηφόρες και βράχια. Σε ένα πολύ κακό σημείο ξαφνικά αποκτώ θέα της Πάτρας. Διακρίνω και ένα πλάτωμα αρκετά παρακάτω στο οποίο θα μπορούσα να κάνω αναστροφή. Τουλάχιστον θα γνώριζα. Αλλά είχα διανύσει ήδη πολύ μεγάλη απόσταση.
Την άβολη εκείνη ώρα διαπιστώνεις πως έμπλεξες…
Για σήμα τηλεφωνίας δεν το συζητώ, Κανείς εν τω μεταξύ δεν γνωρίζει που πήγα, ούτε εγώ που είμαι και αναρωτιέμαι. Δεν είναι ότι δεν θα υπήρχε λύση. Αλλά το Παναχαϊκό δεν είναι ναι δα και κανένα βουναλάκι για περίπατο.
Τότε σταμάτησα κάπου και προσπάθησα να σκεφτώ σύμφωνα με τους όρους της θεωρίας παιγνίων:
Εάν επιστρέψω τώρα θα έχω μία πολύ επίπονη διαδρομή, αλλά τουλάχιστον θα γνωρίζω.
Εάν συνεχίσω μπορεί σύντομα είτε να απεγκλωβιστώ είτε να συναντήσω κάποιο αδιάβατο σημείο και να μην μπορώ να γυρίσω παρά μόνον με την όπισθεν. Καθόλου καλή κατάσταση αυτή.
Από την άλλη μπορεί να είναι πολύ κοντά ένας βατός δρόμος και να γνωρίσω μέρη, τα οποία σχεδόν ποτέ δεν θα έβλεπα.
Διαισθητικά ένιωθα πως ήμουν περίπου στην μέση και δεν έκανα λάθος, όπως διαπίστωσα εκ των υστέρων.
Τι απόφαση έπρεπε να λάβω;
Να πως μπλέκεις, χωρίς να το επιδιώκεις. Χωρίς να το επιδιώκεις; Χμ. Τότε γιατί ακολούθησα έναν άγνωστο δρόμο και όχι την πεπατημένη της επιστροφής;
Αρα μπλέκεις γιατί, χωρίς να το επιδιώκεις, το επιλέγεις!
Πώς ξεμπλέκεις;
Επιστρέφοντας ή προχωρώντας;
Αυτό είναι λοιπόν το βασικό ερώτημα για την λήψη της απόφασης. Και εδώ πάλι εάν αποφασίσεις να γυρίσεις πίσω επιλέγεις να μην μπλέξεις περισσότερο, αλλά ποτέ δεν θα το μάθεις.
Εάν από την άλλη συνεχίσεις, αποφασίζεις να επιτείνεις το μπλέξιμο, ελπίζοντας πως θα ξεμπλέξεις με κάποιο όφελος (λ.χ. νέα τοπία και διαδρομές). Αλλά με σοβαρότατο κίνδυνο να το πληρώσεις και πολύ ακριβά (ατύχημα, λάστιχο, βλάβη και ακινητοποίηση, οτιδήποτε).
Προσωπικά αποφάσισα να συνεχίσω. Είναι της νοοτροπίας μου. Και συνέχισα. Κάποια στιγμή ο χωματόδρομος βελτιώθηκε αλλά κατάλαβα από την βλάστηση πως πλησίαζα σε ένα ρέμα. Δρόμος και ρέμα με νερό πάντα είναι μία άγνωστη παράμετρος. Όντως ήταν ένα σημείο με πέτρες και λάσπη, αλλά όχι αδιάβατο.
Άδραξα την ευκαιρία, διότι ούτε για αστείο δεν επρόκειτο να περάσω πάλι από αυτή τη διαδρομή στο μέλλον και κινηματογράφησα το τοπίο. Συνέχισα με σιγουριά, πως θα βρισκόμουν σε γνωστό σημείο. Και εκεί, όπου η απογοήτευση άρχιζε να με κυριεύει πάλι νάσου και η άσφαλτος ενός άλλου γνωστού μου δρόμου.
Θυμήθηκα ότι κάποτε είχα παρατηρήσει αυτήν την παράκαμψη και είχα σκεφτεί να την ακολουθήσω, αλλά δεν το έκανα. Τώρα γνώριζα προς τα που πηγαίνει. Δεν αντιλέγω δεν είμαι βέβαιος πως άξιζε η εμπειρία. Αλλά αφού έμπλεξα έπρεπε και να ξεμπλέξω.
Η Ιστορία αυτή είναι απλή. Έχει συμβεί σε όλους μας, τουλάχιστον από μία φορά. Το συμπέρασμα είναι όμως σχεδόν νόμος:
Για να μην μπλέξεις (από μόνος σου) επίλεγε είτε τον δρόμο, τον οποίον σου έδειξαν, είτε την πεπατημένη. Οτιδήποτε άλλο θα σε οδηγήσει σε κάποιας μορφής μπλέξιμο, από το οποίο με κάποιο κόστος μικρό ή μεγάλο θα ξεμπλέξεις.
Να πως μπλέκεις!
Σημ. 1: Η φωτογραφία είναι στο σημείο, όπου αποφάσισα να συνεχίσω (όταν είδα την Πάτρα). Ο δρόμος είχε πολύ μεγάλη κατωφέρεια, η οποία δεν είναι αντιληπτή ενώ το οδόστρωμα εκεί από τα καλύτερα της διαδρομής. Πριν και μετά είχε μόνο πέτρες.
Σημ. 2: Στο ρέμα της φωτογραφίας ρέει ο χείμαρρος, ο οποίος περνάει έριζα από την Achaia Clauss. Τον χειμώνα μην τολμήσετε να τον διασχίσετε, διότι θα φτάσετε στον Πατραϊκό από τα πολύ ορμητικά και θορυβώδη νερά του.
Σημ. 3: Προφανώς δεν χάθηκα στις… Άνδεις! Συνεπώς η περιγραφή είναι κάπως δραματοποιημένη. Αλλά είναι εντυπωσιακό, πόσο εύκολα μπορείς να βρεθείς σε περιπέτειες ελάχιστη απόσταση από μία πόλη (εάν ήταν νύχτα και χειμώνας τότε θα σας έγραφα από το ρέμα). Επίσης πόσο κοντά είναι άγριες περιοχές με κτηνοτροφία, διότι μόνο γίδες έβλεπα και σκυλιά, τα οποία κυνηγούσαν το αυτοκίνητο. Αυτό είναι, να χρειαστεί να βγεις έξω με αυτήν την φιλική παρέα!
