Πρέπει να ήταν η δεύτερη ή η τρίτη μου οικοδομική άδεια. ΄Ήμουν νέος και χαρούμενος, διότι ΚΑΙ τότε, όπως και πάντοτε, χρυσές εποχές δεν υπήρχαν. Ή μάλλον υπήρχαν για όσες και όσους κατείχαν το χρυσορυχείο. Και να σου αναθέσει κάποιος την έκδοση μιας οικοδομικής αδείας για το ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ, ποτέ δεν ήταν απλό. Διότι δεν ήταν μόνο η οικοδομική άδεια, αλλά και η διαδικασία κατασκευής, την επίβλεψη της οποίας είχε ο μηχανικός.
Όπως και να έχει το ζήτημα, κάποια καλή στιγμή για όλους υπάρχει και εξαρτάται από εσένα εάν θα θελήσεις να την αξιοποιήσεις.
Σχέδια με πενάκια και μελάνια, χαρτιά μεγάλων διαστάσεων και μία άλλη εποχή, χωρίς ηλεκτρονικούς υπολογιστές και σχεδιαστικά προγράμματα. Πραγματικός κόπος. Αλλά αυτό ήταν το πρώτο μέρος. Το δεύτερο ήταν να… εκδοθεί η άδεια, κάτι καθόλου απλό από διαδικαστικής απόψεως.
Αφού κατάφερα και ετοίμασα τον φάκελο ήρθε η στιγμή να τον καταθέσω. Ραντεβού βεβαίως για τον αρχικό έλεγχο μετά από δύο μήνες ή κάτι τέτοιο.
Η πολυπόθητη ώρα έφτασε και ήμουν έτοιμος να αντιμετωπίσω τις πιθανές παρατηρήσεις ευχόμενος μην έχω κάποιο λάθος ώστε να γραφούν σχόλια για διόρθωση. Αυτό θα σήμαινε άλλους δύο μήνες για το νέο ραντεβού και φυσικά και όλα τα σχέδια από την αρχή. Και σκεφτείτε πως και τη δεύτερη φορά κάτι να έλλειπε ή να σου είχε διαφύγει και ιδού το… 6μηνο!
Στον παχύ φάκελο με τα σχοινάκια, ώστε να ασφαλίζεται το περιεχόμενο, εξωτερικά έπρεπε να γραφούν τα στοιχεία της αιτούμενης άδειας, όπως ο τίτλος της, τα ονόματα του ιδιοκτήτη και μηχανικού κλπ. Είχα λοιπόν τη φαεινή ιδέα για αισθητικούς λόγους αντί να τα γράψω επάνω στον φάκελο να σχεδιάσω ένα πινακάκι σε χαρτί και κατόπιν να το κολλήσω με UHU επάνω στο χαρτόνι του φακέλου.
Πηγαίνω στο ραντεβού μας και τοποθετώ τον φάκελο στο γραφείο της. Και τότε… καταστροφή! Η συγκεκριμένη γυναίκα ήταν… αλλεργική στην χαρακτηριστική μυρωδιά της κόλλας! Αμέσως άρχισε να νοιώθει δυσφορία και εκνευρισμό και με έντονες κινήσεις μου έδειξε να τον πάρω μακριά της. Περιττό να γράψω πως ένοιωσα. Αισθάνθηκα αρχικά πολύ άβολα και αμήχανα διότι προκάλεσα σε έναν άνθρωπο αυτό το γεγονός αλλά το κακό είναι πως αυτός ο άνθρωπος θα έπρεπε να ελέγξει και να εγκρίνει την άδειά μου!
Φυσικά το ραντεβού ακυρώθηκε, όπως και την επόμενη φορά μετά από ένα δίμηνο, διότι με είχε συνδυάσει με την μυρωδιά της UHU και της μύριζαν ΚΑΙ τα σχέδια και βεβαίως δεν θα έλεγα πως την χαροποιούσε έκτοτε η παρουσία μου.
Τελικά έφτιαξα ΟΛΑ τα σχέδια σε καινούργια χαρτιά (για να μην μυρίζουν, όπως τουλάχιστον πίστευε ή πίστευα), αλλά δεν υπήρξε άλλη κακή συνέχεια.
Πάντως πρέπει να της δημιούργησα άθελά μου μεγάλο ψυχολογικό τραύμα, διότι ένοιωθα πως με απέφευγε και όποτε χρειαζόταν να ελέγξει κάποια νέα άδεια πάντοτε (καλώς ή κακώς) της τόνιζα πως ΔΕΝ χρησιμοποίησα κόλλα!
Ο μανιακός δολοφόνος με το πριόνι στον δρόμο με τις λεύκες…
Ο μανιακός μηχανικός με την UHU στο εξώφυλλο της αδείας…
Σημ.: Προφανώς η ιστορία αυτή γράφτηκε με χιούμορ ενώ η UHU δεν με απογοήτευσε ποτέ στις άλλες χρήσεις της. Και εννοείται πως καμία καριέρα δεν καταστράφηκε εξ΄ αιτίας της!
