Λοιπόν! Κατ΄ αρχήν το “πανίσχυρος” αφορά την προσωπική σου εσωτερική αίσθηση. Είναι κάτι, το οποίο δεν εξαρτάται από εξωτερικές συνθήκες. Εάν το νοιώθεις τότε είσαι. Εάν δεν το νοιώθεις, τότε δεν είσαι ακόμα και εάν κατέχεις την ισχυρότερη θέση στον κόσμο ή είσαι ο πλουσιότερος άνθρωπος. Συνεπώς τώρα αναφέρομαι στην εξωτερική ισχύ, η οποία προέρχεται από το περιβάλλον.
Κανείς δεν αμφιβάλλει, πως όποιος την κατακτά και με οποιονδήποτε τρόπο δεν έχει τις ικανότητες περί αυτού. Αλλά δεν σημαίνει πως είναι προσόν αυτό. Ελάχιστοι μπορούν να είναι… serial killers (κατά συρροήν δολοφόνοι) και προφανώς διαθέτουν την ικανότητα να το πράττουν, όχι όμως και να τους θαυμάζουμε. Αν και κάπως ωμό το παράδειγμα το χρησιμοποιώ προκειμένου να τονίσω το πνεύμα του άρθρου.
Ο Πρόεδρος, όπως είχα γράψει αρκετές φορές, παρέδωσε, έστω και με αυτόν τον τρόπο την εξουσία. Μάλλον δεν την παρέδωσε, αναγκάστηκε, διότι οι δομές των Ηνωμένων Πολιτειών δεν επιτρέπουν παρεκκλίσεις. Και προφανώς ΔΕΝ πάτησε το κουμπί!
Το ερώτημά μου: τι νομίζετε πως σκέφτηκε αμέσως μόλις παρέδωσε το βαλιτσάκι με τους κωδικούς; “Γιατί δεν το… πάτησα;” Αυτή η σκέψη δεν αφορά τον συγκεκριμένο, είναι μία γενική άποψη, η οποία κυριαρχεί στο μυαλό πάρα πολλών εγωπαθών της εξουσίας. Θέλουν να καταστραφεί ΚΑΙ η χώρα τους ή και ο κόσμος ολόκληρος, διότι δεν μπορούν να αποδεχτούν την ιδέα, πως θα συνεχίσει να υπάρχει χωρίς να τον διοικούν αυτοί. Ακραίο παράδειγμα ο Αδόλφος Χίτλερ, ο οποίος στη διαθήκη του καταφερόταν εναντίον του Γερμανικού λαού, ο οποίος δεν άξιζε να υπάρχει αφού δεν ανταποκρίθηκε (τρόπος του λέγειν) στην παράνοιά του.
Άλλοι αρχηγοί λιγότερο ισχυρών κρατών μετανιώνουν επίσης για ό,τι δεν έκαναν ενόσω μπορούσαν. Η εξουσία σου δημιουργεί ψευδαισθήσεις και… παραισθήσεις (δεν είναι τυχαίο πως η ίδια λέξη χρησιμοποιείται και για τις ναρκωτικές ουσίες) και σε μεταφέρει σε μία εικονική πραγματικότητα, όπου ναι μεν είναι όλα δυνατά, αλλά μη ρεαλιστικά δε! Και αναλόγως του επιπέδου εξουσίας ακολουθούν οι… μετάνοιες (και εννοώ αυτά, τα οποία μετάνιωσαν γιατί δεν έκαναν).
Η Ελλάδα είναι μία κοινωνία διαπλοκής. Όλοι λίγο-πολύ έχουν μία σχέση με τον άλλον και είναι πολύ δύσκολο να καταστρέψεις έναν άνθρωπο. Το νήμα είναι τόσο περιπλεγμένο, που θα χρειαστεί να κάψεις (όχι κόψεις) το κουβάρι (και τον εαυτόν σου μαζί), οπότε προτιμάς να παραμείνει μπλεγμένο. Στις Ηνωμένες Πολιτείες μπορείς, διότι η κοινωνία έχει άλλη δομή και λόγω και της ιδιάζουσας φύσης της οι δεσμοί είναι περισσότερο αποκομμένοι.
Σε άλλα κράτη, όπου επικρατεί καθεστώς εκλεγμένης δημοκρατίας ή παράνοιας εκεί η απομάκρυνση (πώς όμως) του αρχηγού από την εξουσία δημιουργεί καταστροφικές τάσεις. Σε αυτή την κατάσταση ανήκει η Ουγγαρία και η Πολωνία, μια άλλη πρώην δύναμη αλλά και η Βραζιλία· και κάποια άλλη πολύ κοντά μας! Άρα αμέσως θίγω ένα σοβαρό ζήτημα και δεν σχολιάζω περαιτέρω, απλά το αναφέρω για δημιουργικούς συνειρμούς. Για τη Βόρεια Κορέα είναι ανοιχτό βιβλίο η συνέχεια.
Συμπερασματικά και χωρίς να είμαι ψυχίατρος θεωρώ πως όσοι χάνουν την εξουσία (οποιαδήποτε και εάν είναι αυτή) το ισχυρότερο συναίσθημα είναι πως δεν πρόλαβαν όταν μπορούσαν να… καταστρέψουν! Αυτό πάντα με την προϋπόθεση πως αναφερόμαστε σε ανθρώπους, οι οποίοι την βλέπουν ως επέκταση του υπερ-εγώ τους. Οι άλλοι, οι οποίοι είναι και μακράν οι περισσότεροι αποχωρούν με μία ικανοποίηση προσφοράς και με τις αναμνήσεις τους, εκτός εάν θεωρούν πως πρέπει και να την διεκδικήσουν και πάλι.
Πάντως πρέπει να είναι από τα ισχυρότερα σοκ, τα οποία μπορεί να βιώσει άνθρωπος, εκτός εάν είναι πραγματικά υπεράνω και τονίζω υπάρχει ΚΑΙ αυτή η κατηγορία. Ας μην θεωρούμε τα χείριστα παραδείγματα, πως αποτελούν τον κανόνα.
