Λοιπόν! Για όλες και όλους τους ξενύχτηδες απόψε εν μέσω lockdown (συγγνώμη Κύριε Μπαμπινιώτη, απαγόρευση κυκλοφορίας εννοούσα) αλλά όχι και απαγόρευση δημιουργίας, αφιερώνω εξαιρετικά αυτό το τραγούδι (όπως έλεγαν οι… παράνομοι ραδιοερασιτέχνες πριν από αρκετές… δεκαετίες)!
Μόνο πως… μόνο πως τροποποίησα ελαφρώς τους στίχους. Ανεξαρτήτως ηλικίας μπορεί καθ΄ ένας μας να νοιώθει, όπως ακριβώς περιγράφουν οι στίχοι. Και συμφωνούμε:
“Πώς ήμουνα – πώς έγινα και πώς θα…”… αλλά εδώ επεμβαίνει η Teucris και σας επιβάλει να το αλλάξετε:
“Πώς ήμουνα – πώς έγινα και πώς θα το γυρίσω”.
Ειλικρινά πιστεύω πως ο αυτός δίσκος, από τους δύο νομίζω μόνο του Λουκά Νταράλα περιέχει μερικά από τα ομορφότερα τραγούδια της Ελληνικής δισκογραφίας:
“Πώς ήμουνα – πώς έγινα και πως θα καταντήσω” (πιπέρι εδώ στο τέλος)
“Το Βουνό” (αυτό είναι αξεπέραστο)
“Το Πλουσιόπαιδο” (χαλάλι του)
“Ένας Αλήτης Πέθανε” (χωρίς σχόλια)
Ο τίτλος του δίσκου: “ενας ρεμπετης” και δεν είναι τυχαίο πως γράφτηκε με μικρούς χαρακτήρες και χωρίς τόνους. Τι τους ήθελε;
Κατά την άποψή μου η φωνή του Λουκά Νταράλα πατέρα του… αναγραμματισμένου έχει μία απίστευτα γλυκιά φωνή μακράν ανώτερη του υιού του…
