Το θέμα των μεταβολών στη ζωή και τις κοινωνίες με απασχολούσε πάντα. Πότε ακριβώς συμβαίνει μία αλλαγή στις συνήθειες και τη νοοτροπία; Ποιο είναι το κρίσιμο σημείο και από πού προέρχεται;
Και βέβαια πρέπει να αναρωτηθούμε εάν υπάρχει πραγματικά εποχή της “αθωότητας” ή είναι μία ιδέα, η οποία έχει γερά εγκαθιδρυθεί στο μυαλό μας και το ξερίζωμά της προκαλεί αυτή την αίσθηση. Αλλά οι ιδέες ξεριζώνονται μόνο με γεγονότα. Και αυτά τα γεγονότα πρέπει να έχουν πολύ μεγάλη επίπτωση (impact) είτε αφορούν το προσωπικό είτε το κοινωνικό επίπεδο. Ωστόσο εδώ θα αναφερθώ μόνο στις κοινωνίες.
Στην Αυστραλία το πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του 60 διαπράχτηκαν τρία φριχτά εγκλήματα, τα δύο εκ των οποίων έμειναν ανεξιχνίαστα. Μία απαγωγή ενός οχτάχρονου αγοριού με σκοπό τα λύτρα (το παιδί δολοφονήθηκε τελικά και ο απαγωγέας συνελήφθη), μία διπλή δολοφονία δύο δεκαπεντάχρονων κοριτσιών και μία εξαφάνιση τριών (!) παιδιών (αδελφών) σήμαναν το τέλος της λεγόμενης εποχής της αθωότητας.
Το τέλος δεν προέκυψε από κάποια φυσική αιτία, αλλά από ειδεχθείς ανθρώπινες πράξεις. Και εδώ θα ήθελα να εστιάσω. Σε κάθε εποχή κάποιος άνθρωπος προκαλεί είτε με μία πράξη είτε με μία ιδέα. Τα εγκλήματα ανήκουν στη άμεσα σκοτεινή πλευρά. Αλλά υπάρχουν και ιδέες ή νοοτροπίες, οι οποίες δηλητηριάζουν μία κοινωνία. Και τότε γίνεται ένα βήμα προς την πλευρά της καχυποψίας και της απομάκρυνσης μεταξύ των ανθρώπων.
Στην Ελλάδα το έχουμε διαπιστώσει πολλές φορές αυτό.
Από ναζιστικές ιδεολογίες, έως περιοδικά (δήθεν) και τηλεοπτικές εκπομπές σκουπίδια. Και όχι μόνον. Και πάντοτε είναι κάποιο διεστραμμένο μυαλό πίσω από όλα αυτά, το οποίο προς ίδιον όφελος διοχετεύει δηλητήριο σε μία κοινωνία. Και το δηλητήριο… δρα! Οι εποχές της “αθωότητας” τελειώνουν από εγκληματικά ή διεστραμμένα μυαλά. Δεν εκπροσωπούν το σύνολο.
Το διαφθείρουν. Και μαζί ολόκληρες εποχές… (και κοινωνίες και ανθρώπους).
