Πριν από κάποια χρόνια είχα παρακολουθήσει μία συνέντευξη ενός Δυτικο-Γερμανού (τότε) ολυμπιονίκη. Έλεγε πως η τακτική προετοιμασίας του ήταν να μπορεί να κερδίζει όλους τους αντιπάλους του στην… χειρότερή του ημέρα!
Αυτό μου έκανε τεράστια εντύπωση και η ζωή αποφάσισε να μου το διδάξει και η ίδια.
Όταν βλέπω ντοκιμαντέρ από τους πολέμους και τις μάχες ένα μόνο ερώτημα με βασανίζει: “ποιός σκοτώνεται;”. Είναι φοβερό, αλλά με συνταράσσει το γεγονός της “επιλογής” από τις σφαίρες ή τα θραύσματα. Υπάρχει άραγε κάποιο “μοτίβο” για το ποιός σκοτώνεται ή τραυματίζεται και σε ποιόν βαθμό;
Αναπάντητο ερώτημα. Ωστόσο άνθρωποι, οι οποίοι είχαν την “τύχη” να συμμετάσχουν σε πραγματικές μάχες όλοι ανεξαιρέτως υποστηρίζουν πως οι σφαίρες “επιλέγουν” όσους φοβούνται. Θεωρώ τεράστια εύνοια της ζωής, ότι δεν συμμετείχα ποτέ σε εμπόλεμη σύρραξη και δεν χρειάστηκε να πολεμήσω σε κάποια μάχη. (Αναλογιστείτε το πολύ καλά αυτό, όταν διαμαρτύρεστε για τις οικονομικές δυσκολίες). Εάν δεν το θεωρούσα ασέβεια και πρόκληση θα επιχειρούσα εθελοντικά να πολεμήσω σε επικίνδυνη ζώνη. Θα ήθελα να διαπιστώσω ο ίδιος την αλήθεια ή όχι αυτής της ιδέας, ασχέτως εάν το πλήρωνα με την ζωή μου, διότι πιθανότατα θα φοβόμουν!
Μπορώ όμως να επιβεβαιώσω κάτι διαφορετικό. Στην μάχη όταν είσαι άυπνος δύο νύχτες συνεχώς, όταν σε έχει διαλύσει το στομάχι σου, όταν έχεις γεμίσει λάσπες, όταν είσαι υγρός παντού από την βροχή, όταν το κρύο σε έχει περονιάσει και όταν ψυχολογικά είσαι στα τάρταρα της απελπισίας και περιμένεις στις 6:00 το πρωί να αλλάξεις την σκοπιά και να κοιμηθείς μια – δυο ώρες, τότε ακριβώς αποφασίζει ο εχθρός το σφυροκόπημα με το πυροβολικό και τότε αρχίζει η θανάσιμη επίθεση.
Και τότε όταν τα νεύρα σου είναι πέραν των ορίων θα πρέπει να επιστρατεύσεις όλες σου τις δυνάμεις και την φυσική και ψυχική σου ενέργεια και αντοχή και να πολεμήσεις. Εάν αφεθείς και εγκαταλείψεις, σκοτώθηκες. Εάν όχι, τότε έζησες μέχρι την επομένη μάχη, όπου θα επαναληφθούν λίγο διαφορετικά αλλά με την ίδια ένσταση τα προηγούμενα.
Αυτό εννοούσε ο Δυτικο-Γερμανός ολυμπιονίκης. Όταν το πρωί δεν λειτουργείς, γρατζουνίζεις το αυτοκίνητο σου στον τοίχο, πέφτει το καινούργιο σου κινητό και σπάει, στο γραφείο δεν λειτουργεί τίποτα, έχεις κάνει λάθος στους υπολογισμούς σου, σε πονάει αφόρητα το δόντι σου, τότε ακριβώς θα χρειαστεί να αντιμετωπίσεις ένα σοβαρότατο ζήτημα, από το οποίο θα εξαρτηθεί φαινομενικά τουλάχιστον η πορεία σου για τα επόμενα δύο-τρία ή περισσότερα χρόνια. Τότε και μόνον τότε θα προκύψει αυτό.
Και όπως ακριβώς στην μάχη θα πρέπει να σταθείς και να πολεμήσεις… Και όπως συμβαίνουν πολλές μάχες σε έναν πόλεμο το ίδιο ακριβώς θα συμβεί πολλές (μα πάρα πολλές) φορές στην ζωή σου.
Και κάθε φορά θα είναι η μία η μοναδική και ξεχωριστή φορά (γιατί πάντα είναι σαν να μην υπήρχε η προηγουμένη) και θα πρέπει να βρεις το κουράγιο (και την αντοχή) να πολεμήσεις.
Μία να το χάσεις, ακόμα και εάν έχεις κερδίσει τις προηγούμενες 99 σκοτώθηκες• η σφαίρα ή το θανατηφόρο θραύσμα, ΕΣΕΝΑ θα επιλέξει.
Να ποιος και πότε σκοτώνεται στον πόλεμο…
Σημ. Μία φορά θυμάμαι μόνο στη ζωή μου να συνέβη το χειρότερο και πραγματικά να ήμουν στην καλύτερη κατάσταση, από κάθε άποψη. Όταν έμαθα τον θάνατο του πατέρα μου. Σάμπως η ζωή αποφάσισε να με φιλοδωρήσει με αυτό το γεγονός αφού προηγουμένως με θωράκισε σε όλα τα υπόλοιπα, ώστε τουλάχιστον να επικεντρωθώ στο συγκεκριμένο γεγονός. ΑΥΤΟ το θεωρώ σαν την μεγαλύτερη τύχη στην ζωή μου. Δεν ίσχυσε όμως το ίδιο για την μητέρα μου, ούτε για την νύφη μου ούτε για τον αδελφό μου. 1 στα 4 μάλλον πολύ καλά…
