Πάντα με εντυπωσίαζε το γεγονός της τόσο μεγάλης ευκολίας με την οποία πολλοί άνθρωποι αρχίζουν έναν πόλεμο. Η διαμάχη δεν είναι έξω από τον άνθρωπο-ούτε και ο πόλεμος. Προσωπικά πιστεύω πως ο πόλεμος είναι ακριβώς συνώνυμο της… ζωής και όχι του θανάτου. Βλέπετε ο πόλεμος σημαίνει “κίνηση”, “καταστροφή” και η φύση αρέσκεται πολύ και στα δύο προηγούμενα.
Το προηγούμενο αποτελεί φυσικά υποκειμενική άποψη αλλά σκεφτείτε πολύ καλά προτού με θεωρήσετε “γεράκι” με την κακή έννοια του όρου.
Επανερχόμενος στο θέμα μας τώρα, αυτή η εντυπωσιακή ευκολία με την οποία εμπλέκεται κάποιος (και εδώ το κάποιος θα το θεωρήσουμε πλέον ως “κράτος”, “ηγέτη”, γενικά μία οργανωμένη ομάδα ανθρώπων) σε πόλεμο σχεδόν πάντα εμπεριέχει μία ύπουλη παραδοχή και μία άλλη ακόμα κρυμμένη μέσα στην προηγούμενη:
“Πως μόλις επιτύχω το στόχο μου ή οποτεδήποτε θεωρήσω εγώ ο ίδιος σκόπιμο (ακόμα και εάν ο στόχος δεν έχει επιτευχθεί) θα τον τερματίσω.”
Η άλλη κρυμμένη παραδοχή εκφράζεται από την λέξη “σύντομα.”
Θα δείτε πως οι μεγαλύτερες ήττες στην παγκόσμια ιστορία συνέβησαν σε εκείνους, οι οποίοι ανεξαρτήτως της δεδομένης τεράστιας ισχύος τους ξεκίνησαν πολέμους πιστεύοντας (άκρως αφελώς) πως θα τους τερματίσουν μόλις επιτύχουν τους στόχους τους και μάλιστα πολύ σύντομα…
Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του τύπου αφροσύνης αφορά τον Αδόλφο Χίτλερ, ο οποίος μέσα στην δολοφονική του παράνοια και γελοία μεγαλομανία του θεώρησε πως κατακτώντας με χαρακτηριστική ευκολία την ηπειρωτική Ευρώπη θα μπορούσε άνετα να συνάψει μία ειρήνη με την Αγγλία. Αυτό δεν ήταν στο μυαλό του μόνο. Η πρόταση υπεβλήθη μετά από έναν περίπου χρόνο από την έναρξη του Β΄ΠΠ επισήμως στις 19 Ιουλίου 1940 στο Ράιχσταγκ από τον ίδιο και αφού προηγουμένως είχε καταλάβει την μισή Ευρώπη.
Αλλά, χμ… αλλά, (γιατί ελλοχεύει πάντα η προηγούμενη παραδοχή) δεν είχαν την ίδια άποψη και οι Άγγλοι… Είναι χαρακτηριστική η έκπληξη του Χίτλερ και των Γερμανών όταν εισέπραξαν μία ψυχρή απάντηση -ένα μεγαλοπρεπές ΟΧΙ μέσω του… BBC- με την σημείωση ότι αυτός ο πόλεμος θα διαρκέσει πάρα πολύ και στέλνοντας και μία ντουζίνα (όντως) βομβαρδιστικά μετά από λίγες ημέρες στο Αμβούργο για επιδόρπιο!
Οποία έκπληξις!
“Είναι δυνατόν; Εμείς (οι Γερμανοί), οι τόσο ισχυροί και ανίκητοι να υποβάλλουμε πρόταση ειρήνης (προκειμένου μάλιστα να μην εισβάλουμε και καταλάβουμε την Αγγλία) και αυτή να την απορρίπτει ψυχρά χωρίς ούτε καν δεύτερη κουβέντα;”
Ο “κανόνας” βλέπετε της ζωής ορίζει πως εκείνοι, οι οποίοι επιθυμούν (και ξεκινούν) έναν πόλεμο είναι και εκείνοι, οι οποίοι πρώτοι θα θελήσουν και να τον σταματήσουν (και αυτό να προκύψει και σύντομα) ενώ οι… “άλλοι”, οι οποίοι ΔΕΝ τον επιθυμούν είναι μακράν διατεθειμένοι για μία σκληρή περίοδο, την οποία θα τερματίσουν, όποτε ΑΥΤΟΙ επιθυμούν…
Οι δεύτεροι πολύ συχνά κερδίζουν (ανεξαρτήτως του αρχικού συσχετισμού δυνάμεων)…
