Λοιπόν!
Για να μην σας αγχώνω: ελάχιστα έως (κυρίως) καθόλου. Δεν πρόκειται να γίνει απολύτως τίποτα.
Ακούω πολλούς και συνεχώς να διατείνονται πως πρόκειται να γίνει πόλεμος και σχεδόν έχουν πεισθεί μετά βεβαιότητος, απλώς δεν μπορούν να προσδιορίσουν τον χρόνο.
Αλλά αυτό το ερώτημα ΔΕΝ θα έπρεπε να το θέτει ένας Έλλην πολίτης, αλλά ένας Τούρκος. Η διασπορά αυτού του συγκεκριμένου φόβου έπρεπε να κατατρώγει την Τουρκική πλευρά και όχι την Ελληνική. Η κορυφαία Ελληνική αποτυχία και αυτο-παγίδευση.
Και εδώ έχουμε ήδη χάσει έναν πόλεμο και μία ήττα, η οποία ωστόσο εξυπηρετεί θαυμάσια την Ελληνική κυβέρνηση. Και συντηρείται ένας φόβος εις βάρος, όπως πάντα των απλών ανθρώπων.
Η Τουρκία ποτέ δεν ήταν επικίνδυνη με γελοίες ηγεσίες, όπως συμβαίνει να έχει αυτή τη στιγμή. Το κακό νέο για εμάς είναι πως η Τουρκία έχει κατά περιόδους ΚΑΙ σοβαρές ηγεσίες, σε αντίθεση με την Ελλάδα, η οποία συνήθως έχει μόνο γελοίες.
Τότε η Τουρκία καθίσταται πραγματικά επικίνδυνη.
Η καταστροφή του 1922, η παράκαμψη της Συνθήκης της Λωζάνης με δικαιώματα στην Κύπρο, το πογκρόμ του 1955 στην Κωνσταντινούπολη και την Σμύρνη, η εισβολή στην Κύπρο του 1974, οργανώθηκαν και εκτελέστηκαν με πλήρη επιτυχία, όχι από φανφαρώνους, αλλά από άτομα με πολύ υψηλή πολιτική αντίληψη (δυστυχέστατα δί’ ημάς): Κεμάλ, Μεντερές, Ετσεβίτ.
Δεν απειλούσαν, έπρατταν.
Η σημερινή ασήμαντη Ελληνική κυβέρνηση είναι εξαιρετικά τυχερή. Διότι είναι δειλή και με ένα “μπου” στην Τουρκική γλώσσα θα ήταν σε δέκα λεπτά στο αεροπλάνο για το Παρίσι. Διότι μόνο η νομή της εξουσίας την απασχολεί και τίποτα άλλο. Αλλά επειδή νοιώθει πως δεν υπάρχει λόγος αφήνει να αιωρείται ο φόβος ενός πιθανού πολέμου.
Περιμένετε όσο θέλετε τον… πόλεμο και μην κάνετε τίποτα έως τότε (!) ενώ θα έπρεπε να απολαμβάνετε την ασφάλεια της παραμονής του ”Σουλτάνου” στην εξουσία (και μόνον αυτός ο τίτλος θα έπρεπε να σας υποψιάζει, διότι πρόκειται περί ακραίας ειρωνείας). Για τους γείτονες βέβαια αυτό δεν είναι καθόλου καλή τύχη, αλλά αυτή είναι η ζωή.
Και για να αντιληφθείτε με τι αντίπαλο έχετε να κάνετε σκεφτείτε πως ολόκληρος Σουλτάνος και πρώην Οθωμανική Αυτοκρατορία ασχολείται και απειλεί για τις βραχονησίδες. Ούτε κατά διάνοια πως υποτιμώ την σπουδαιότητά τους για την Ελληνική πλευρά, αλλά εάν ήταν πραγματικός Σουλτάνος η μυρωδάτη Χίος και τα Ψαρά θα γίνονταν στάχτη, όπως έγιναν το 1822 και το 1824 αντιστοίχως, κατά την περίοδο της Ελληνικής Επαναστάσεως.
Αυτά είναι νησιά για κάποιον, ο οποίος πιστεύει πως αναβιώνει την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Όχι τα Ίμια!
Και η Ελληνική πολιτική θα ήταν σπουδαία εάν το θέμα αυτού του άρθρου και ο φόβος του πολέμου αποτελούσε ζήτημα για τους γείτονες και όχι αιτία άλλης μίας μορφής δειλίας από την εδώ πλευρά.
