Είναι σίγουρο εκείνο, το οποίο προβληματίζει την Ελληνική κοινωνία, όπως παντού διαβάζω, είναι το πώς θα αντιδράσει η Τουρκία και πώς ενδεχομένως θα αξιοποιήσει το γενικό πλαίσιο της Ρωσσικής επέμβασης στην Ουκρανία σε σχέση με τα Ελληνικά θέματα. Τα Ελληνικά μέσα μας έχουν συνηθίσει στην διασπορά κινδύνου, στην ηλιθιοποίηση και την ηττοπάθεια. Ο φόβος –το γνωρίζουν και οι κότες- είναι το καλύτερο όπλο κυριαρχίας των πολλών.
Στην Τουρκία όμως, ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Η Ελλάδα είναι ο επιθετικός γείτων με τους εξοπλισμούς και τη ρητορική της. Και ιστορικά (να αντιγράψω έστω και με fake τρόπο τον… ΠτΡ) οι περιοχές της Τουρκίας είναι Ελληνικές. Το ότι η Ελλάδα ήταν τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για 4-5 αιώνες κάποια στιγμή και πολύ αργότερα και αυτό είναι γεγονός. Οι ακτές της Ιωνίας έχουν μόλις 100 έτη χωρίς Ελληνικό στοιχείο (από το 1922) και 4,000+ έτη με Ελληνικό. Ή να θυμίσω από ποιους ιδρύθηκε η Κωνσταντινούπολη και από πότε η Κύπρος είχε Έλληνες; Αυτά όμως δεν είναι ψεύδη… είναι η αλήθεια και όλοι το γνωρίζουν.
Πάψτε επιτέλους αυτή τη μίζερη ηττοπάθεια η οποία οδήγησε στα μνημόνια, το ναζισμό και τον μαρασμό, στον εκμαυλισμό της προοδευτικής παράταξης από τυχοδιώκτες και στην εγκαθίδρυση μίας άρχουσας τάξης κοτζαμπάσηδων από την άλλη πλευρά.
Δεν είμαι πολεμοκάπηλος και φυσικά ποτέ δεν θα πρόκρινα επιθετικές κινήσεις χωρίς πρόκληση. Το να γνωρίζεις να χάνεις στη ζωή είναι και αυτό μέρος της εξέλιξης. Η Ελληνική όμως διπλωματία και εξωτερική πολιτική οφείλει να εκμεταλλευτεί το γεγονός της ανάλογης αίσθησης στη γείτονα, όσον αφορά την Ελλάδα και να μην αφήσει να διαχέεται στην ατμόσφαιρα μία αχλή φόβου σχετικά με τις προθέσεις της Τουρκίας.
Ποιες είναι οι προθέσεις της Ελλάδος θα πρέπει να είναι το ερώτημα.
Σημ.: σκεφτείτε το με ευρύτητα πνεύματος το προηγούμενο και μέσα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα (το mood, όπως λέγεται στην Αγγλική γλώσσα).
