Όπως ίσως προσέξατε αναφέρομαι στην «Κρίση», σαν να είναι ένα πρόσωπο και όχι μία αφηρημένη έννοια. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Ο εχθρός, ο αντίπαλος, αποκτά πρόσωπο και χαρακτήρα και τελικά μακράν απέχει από κάτι αόριστο και ασαφές.
Πως όμως κερδίζεις έναν αντίπαλο όπως την «κρίση»;
Μπορείτε να αντικαταστήσετε την λέξη «κρίση» με οποιαδήποτε άλλη, η οποία αποτελεί εμπόδιο στην ζωή σας.
Τα καλύτερα μαθήματα μπορούμε να τα μάθουμε από την τακτική των Σοβιετικών κατά των ναζιστικών στρατευμάτων κατά την διάρκεια της μεγάλης σύγκρουσης δύο τεράτων.
Η κάθε «κρίση» ακολουθεί πάντοτε κάποιο μοτίβο, ένα pattern, μία τακτική η οποία επαναλαμβάνεται με έναν χαρακτηριστικό τρόπο. Οι Γερμανοί στις Ρωσικές στέπες ακολουθούσαν πάντοτε μία συγκεκριμένη ρουτίνα.
Πρώτα έστελναν τα αναγνωριστικά αεροπλάνα να εντοπίσουν τις γραμμές του μετώπου. Αμέσως μετά τα βομβαρδιστικά να τις βομβαρδίσουν και κατόπιν ακολουθούσε η επίθεση με τα τανκς και το πεζικό. Εάν κάποιος μπορούσε να αντέξει το αρχικό σφυροκόπημα των βομβαρδισμών ήταν σαφώς πιο εύκολο να αντιμετωπίσει τα τανκς και το πεζικό· αυτό πάντα με τις δηλώσεις Σοβιετικών στρατιωτών.
Όσο ο Στάλιν απαιτούσε να «παίζει» τον αρχιστράτηγο και να μην υποχωρεί, οι καταστροφές ήταν ανυπολόγιστες, Ο Σοβιετικός στρατός εγκλωβιζόταν, περικυκλωνόταν και στο τέλος εξοντώνονταν.
Αυτό το 1941. Όταν όμως αποφάσισε να παραδώσει τα ηνία στους στρατηγούς του, τα δεδομένα άλλαξαν. Αυτοί εντόπισαν το pattern του αντιπάλου, την αλληλουχία των πράξεων του και αποφάσισαν αντιμετωπίσουν την κατάσταση διαφορετικά.
Υποχωρούσαν την νύχτα, γίνονταν «αόρατοι», αφού χτυπούσαν. Οι Γερμανοί ποτέ δεν μπορούσαν να τους προλάβουν. Ποτέ οι Σοβιετικοί δεν ήσαν εκεί. Ούτε αιχμάλωτοι, ούτε καταστροφή για τους Σοβιετικούς. Αυτό συνέβαινε από το 1942 και μετά.
Τότε διαπίστωσαν οι Γερμανοί πως τελικά πολεμούσαν όχι με τους Ρώσους, αλλά με την Ε Κ Τ Α Σ Η !
Και η έκταση είναι απεριόριστη και δεν μπορείς να κερδίσεις κάτι, το οποίο δεν έχει τέλος.
Εάν προσέξατε σας περιέγραψα την τακτική κέρδους.
Η «Κρίση» όντως ακολουθεί ένα pattern! Κάθε φορά που νομίζετε πως την ελέγχετε κάποια κίνηση της κυβέρνησης, κάποιο γεγονός, κάποια ανοησία και πάλι στην αρχή. Αυτό συμβαίνει από το 2008 με χαρακτηριστικό τρόπο. Όσο την αντιμετωπίζεις, τόσο υφίστασαι απώλειες. Όσο όμως υποχωρείς, μπορεί να χάνεις σε έδαφος, αλλά οι δυνάμεις σου παραμένουν ουσιαστικά ακέραιες. Τότε η «κρίση» πολεμά το «τίποτα», την έκταση. Η τύχη της ακολουθεί την τύχη των Γερμανικών στρατευμάτων. Έως ότου κάποια στιγμή όλα φθάνουν να συγκλίνουν σε ένα Στάλινγκραντ.
Τότε όλα είναι πιθανά. Αλλά όχι. Δεν είναι όλα πιθανά. Τότε μόνο κερδίζεις.