Εμένα με εξέπληξε η έκταση της εισβολής στην Ουκρανία. Ειλικρινά πίστευα πως όντως θα επρόκειτο για μία ειδική επιχείρηση στις Ανατολικές περιοχές, όπως είχε αρχικά λεχθεί με έναν στυγνό εκβιασμό περί επικείμενης εισβολής μεγάλης κλίμακας, ο οποίος (εκβιασμός) και θα επιτύγχανε. Και όντως την πρώτη ημέρα φάνηκε να επιτυγχάνεται! Η Ουκρανία έδειχνε πως είχε εγκαταλείψει την προσπάθεια και αυτό αποτυπώνεται στα πρώτα απεγνωσμένα μηνύματα του Προέδρου της.
Ωστόσο όμως αυτό άλλαξε. Τον ΠτΡ δεν τον θεωρώ παρανοϊκό. Αδίστακτο όμως ναι. Με όσα μπορούμε να γνωρίζουμε από τις πληροφορίες των ειδησεογραφικών μέσων, πλέον η Ρωσσία δεν έχει άλλη επιλογή παρά να καταλάβει το Κίεβο. Άλλωστε προς τι όλο το εγχείρημα; Αλλά δεν νομίζω πως είχε αυτό κατά νου εξ΄ αρχής. Τώρα όμως άλλαξαν τα πράγματα.
Εντελώς υποκειμενικές βέβαια οι εκτιμήσεις αυτές και παρακινδυνευμένες οι προβλέψεις (ακόμα και για έναν… Προφήτη)! Προσέξτε όμως. Εάν υποχωρήσει τώρα η Ρωσσία θα είναι μία ήττα. Αλλά το να διαρκέσει ο πόλεμος περισσότερο από κάποιες ημέρες θα είναι και πολύ δύσκολο.
Τι κάνεις λοιπόν όταν είσαι τόσο στρυμωγμένος; Δεν υπολογίζεις τίποτα.
Η Ρωσσία ή μάλλον ο Πρόεδρός της θα πρέπει να σταθμίσει την κατάσταση. Ήττα στην Ουκρανία ή έστω μη επίτευξη των αντικειμενικών στόχων σημαίνει ενδεχομένως και απώλεια της εξουσίας του. Πόλεμος σε βάθος χρόνου σημαίνει περιπέτεια χωρίς τέλος και κυρίως χωρίς γνωστό τέλος. Ηρωική έξοδος σημαίνει…. οτιδήποτε.
Νομίζω πως η ευκολία προσάρτησης της Κριμαίας το 2014 δημιούργησε μία ψευδαίσθηση εύκολης επιτυχίας στην Ρωσσική ηγεσία. Αλλά τότε δεν άνοιξε ρουθούνι. Τώρα άνοιξαν πολλά και με αίμα.
Η Ουκρανία δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Και τι εννοώ; Όταν σε περιτριγυρίζουν εχθρικές δυνάμεις πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός στην πολιτική σου. Απαιτείται υψηλή διπλωματία και όχι συναισθηματισμός. Έχει δοθεί για τους γνωστούς δόλιους λόγους πολύ μεγάλη σημασία στο γεγονός πως ο ΠτΟυκ είναι Εβραίος. Οι συνομωσιολόγοι “τρελαίνονται” με αυτό και ενισχύουν τον αφόρητο αντισημιτισμό. Ο κάθε πολιτικός δεν μπορεί να αξιολογηθεί από την καταγωγή του αλλά μόνον από τις πράξεις του. Τι θα άλλαζε δηλαδή εάν ήταν… Χριστιανός ή Μουσουλμάνος; Εάν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων τότε θα είναι άξιος, άλλωστε τι νόημα έχει;
Το εάν ήταν θαυμάσιος ηθοποιός σε μία τηλεοπτική σειρά στο ρόλο του Προέδρου δεν σημαίνει πως θα είναι το ίδιο σε πραγματικές συνθήκες. Αλλά αυτό είναι ένα θέμα κοινό σε πολλά κράτη (και στην Ελλάδα) όπου καλλιτέχνες αξιοποιούν την εικόνα τους εξαργυρώνοντάς την σε πολιτικές θέσεις. Και αυτό δεν είναι αρνητικό, διότι κάθε ένας μπορεί να γίνει πολιτικός, αλλά είναι κακό να γίνεται πολιτικός ένας (ή μία) μόνο και μόνο γιατί είναι αναγνωρίσιμος.
Οι περιστάσεις θα δείξουν τι από όλα ισχύει.
Περιμένω επίσης και την ανάλογη αντίσταση από τους Ουκρανούς. Δεν είναι δυνατόν να δέχονται επίθεση και να περιμένουν από άλλους να τους σώσουν. Η προτροπή και πάλι του Υπουργού Αμύνης της Ουκρανίας να αντισταθούν με βόμβες… μολότωφ με άφησε άφωνο. Δεν δέχομαι η Ελλάδα των 10 εκ κατοίκων και με τόσα προβλήματα να είναι πολύ ισχυρότερη στρατιωτικά μίας Ουκρανίας 44 εκ. κατοίκων περιτριγυρισμένης από έναν στυγνό δικτάτορα (της Λευκορωσίας) και έναν εν δυνάμει Τσάρο με απεριόριστη εξουσία και επεκτατικές βλέψεις. Κάτι δεν μου ακούγεται καλά.
Εν κατακλείδι: εάν οι καταστάσεις οδηγηθούν στα άκρα ναι εκτιμώ πως ο ΠτΡ δεν θα διστάσει για οποιανδήποτε πυρηνικό όλεθρο. Είναι φοβερό όμως η ανθρωπότητα και πάλι να κρέμεται από την ψυχολογία ενός μόνο ανθρώπου… Σε αυτό πρέπει να δούμε τις ευθύνες του καθ΄ ενός σχετικά με το ποιους επιλέγει να τον κυβερνήσουν. Ας πρόσεχαν, διότι μπορεί να είναι και αργά… (και αυτό ισχύει και για πολλούς άλλους ακόμα λαούς).
Όλα τα προηγούμενα με μία το δυνατόν απρόσωπη, αντικειμενική ανάλυση χωρίς κανένα ίχνος προκατάληψης ή εύνοιας για κανέναν. Ελπίζω να το κατάφερα.
