Χθες με αφορμή ένα σχόλιό μου μία “περίεργη” σκέψη πέρασε από το μυαλό μου και παρακαλώ προσέξτε την.
Στα απολυταρχικά καθεστώτα με κληρονομημένη διαδοχή, ο μονάρχης δεν είχε καμία ανάγκη να είναι κάτι διαφορετικό από τον εαυτό του, ούτε να εξηγήσει τίποτα στους υπηκόους του. Το μόνο, το οποίο τον ενδιέφερε ήταν η συλλογή των φόρων και να μην αμφισβητήσει κάποιος την εξουσία του.
Στην πρώτη περίπτωση το συμφέρον του ήταν να έχει πλουσίους υπηκόους, ώστε να εισπράττει μεγαλύτερους φόρους. Τώρα όποιος αμφισβητούσε την εξουσία του, εάν δεν ήταν τόσο ικανός, ώστε να την αρπάξει με το σπαθί του κατέληγε (μαζί με τους οπαδούς του) στον άλλο κόσμο.
Στην δημοκρατία, επειδή ακριβώς απαιτείται η ψήφος για την εκλογή ο κάθε απατεώνας, λαοπλάνος, λαϊκιστής επιθυμεί αμόρφωτους, φτωχούς, θρησκόληπτους υπηκόους, ώστε να τους πείθει να τον ψηφίζουν. Συνεπώς μετά από κάποιες δεκαετίες (εάν εμφανισθεί στο προσκήνιο ένας τέτοιος) η χώρα θα έχει εξαθλιωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να απαιτείται εκ νέου μία μορφής επανάσταση.
Ο ηλίθιος μονάρχης μπορεί να προκαλέσει συμφορές στους υπηκόους του, αλλά δεν τους μετατρέπει σε ηλίθιους.
Ο απατεώνας πολιτικός σε μία δημοκρατία όμως τους μετατρέπει.
Σημ. Ο τελευταίος τσάρος αποδείχθηκε παν-ηλίθιος, διότι όχι μόνον τους είχε εξαθλιωμένους, τους ήθελε και… νεκρούς. Ως γνωστόν από πεθαμένους δεν εισπράττεις τίποτα και εάν αποφασίσουν να μην πεθάνουν για εσένα, τότε θα πεθάνουν εσένα. Επί 70 χρόνια μετά κομουνισμός…
