Έναν μήνα πριν τις εκλογές του Νοεμβρίου 2020 στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε μία συνέντευξη του απερχόμενου Προέδρου στο Fox Business μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση μία προσβλητική δημόσια δήλωση εναντίον δύο πολύ στενών και πιστών του συνεργατών. Όχι διότι ήταν άκρως προσβλητική (αυτό δεν θα μου έκανε καθόλου εντύπωση), αλλά διότι και οι δύο αποδέκτες κατείχαν ανώτατα αξιώματα (ο ένας είναι ο Υπουργός Εξωτερικών και ο άλλος ήταν ο Γενικός Εισαγγελέας της χώρας)!
Και οι δύο από τους πλέον πιστούς συνεργάτες του. Αναρωτιόμουν λοιπόν, διότι δεν το περίμενα και ειδικά για το πρόσωπο του ΥΠ.ΕΞ., ο οποίος είναι πολύ αξιόλογο άτομο από όσα γνωρίζω και χαμηλών τόνων, εάν θα υπήρχε κάποια αντίδραση. Φυσιολογικά θα έπρεπε να παραιτηθεί, αλλά δεν το έκανε σε αντίθεση με τον δεύτερο, ο οποίος παραιτήθηκε όχι όμως τότε, αλλά στις 15 Δεκεμβρίου 2020 μη αποδεχόμενος τις αιτιάσεις και ενδεχομένως πιέσεις περί εκλογικής νοθείας του Προέδρου! Διάβασα λοιπόν σήμερα πως αυτός (ο ΥΠ.ΕΞ.) μαζί με τον Υπουργό Οικονομικών (πρόκειται για άλλη περίπτωση εδώ), συζητούν την προσφυγή στο περιβόητο άρθρο 25 και… δεν εξεπλάγην!
Η πικρία της προσβολής ΔΕΝ ξεχνιέται, ΔΕΝ συγχωρείται ΔΕΝ καταπίνεται. Και εάν λεχθεί σε προσωπικό τετ-α-τετ, όχι πως έχει μικρότερη αξία, αλλά τουλάχιστον δεν σε αφήνει ακάλυπτο έναντι των τρίτων. Μπορείς να καταπίνεις μόνος σου σιγά-σιγά το δηλητήριο χωρίς όμως και πάλι να ξεχνάς ή να συγχωρείς. Πόσο τώρα μάλλον όταν κατέχεις μία τόσο υψηλή θέση και δέχεσαι προσβολές από τον προϊστάμενό σου και το βλέπουν όλοι. Κυριολεκτικά σου εξευτελίζει την προσωπικότητα.
Πολύ συχνά άνθρωποι με εξουσία από ελάχιστη έως σημαντική περιχαρακωμένοι πίσω της καταφεύγουν σε αυτό το μέσον συμπεριφοράς προς τους υφισταμένους τους. Και η εξουσία μπορεί να είναι από κάτι πολύ απλό στην καθημερινότητά σας, ένας γείτονας, μία υποχρέωση, ένας προϊστάμενος σε κάποιο τμήμα ή υπηρεσία, ένας εργοδότης μικρός ή μεγάλος έως ένας πρωθυπουργός ή πρόεδρος. Είναι ακριβώς το ίδιο και το αυτό.
Πολλές φορές σε μικρότερες κλίμακες το αποδεχόμαστε ευκολότερα. Ειδικά όταν υπάρχει κάποια σχέση εξάρτησης (οικονομική, εργασιακή, επιβίωσης ή έστω διευκόλνσης) αλλά τότε χωρίς και πάλι να το συγχωρείς, να το ξεχνάς ή να το καταπίνεις, το εξωραΐζεις και το μετατρέπεις σε περιτύλιγμα μίας πολύ πικρής καραμέλας (μάλλον… φαρμάκου). Στις μεγάλες θέσεις όμως και σε δημόσια θέα ο πληγωμένος εγωισμός είναι αθεράπευτος.
Αρκετές φορές βέβαια αποδέχεσαι αυτόν τον διασυρμό, διότι γνωρίζεις πως δεν θα μπορούσες ποτέ να κατέχεις αυτή τη θέση, εάν δεν σε τοποθετούσε εκείνος, ο οποίος σε προσβάλει. Τρόπον τινά είναι το αντίτιμο της δικής σου παραχώρησης. Αγοράστηκες και φυσικά ο αγοραστής σου έχει κάθε δικαίωμα να σου συμπεριφερθεί όπως απαιτεί. Είναι και αυτό μία άποψη, αλλά δεν ισχύει πάντα ούτε είναι και ο κανόνας. Περισσότερο συμβαίνει σε πολύ υψηλές θέσεις πολιτικής εξουσίας, όπου η επιλογή σου καθορίζεται από έναν αρχηγό. Και πάλι όμως την ώρα εκείνη της προσβολής αυτό ΔΕΝ το θυμάσαι! Η προσβολή σου μένει. Και όπως γράφει σε ένα βιβλίο της… μαφίας, εάν χρειαστεί να σκύψεις, σκύψε καλά, σκύψε βαθιά και γλύψε το δάπεδο για να θυμάσαι τη γεύση του για πάντα. Ποτέ δεν γνωρίζεις πως μπορεί να τα φέρει η ζωή και οι καταστάσεις και οι ρόλοι να έχουν αντιστραφεί. Τότε σίγουρα δεν θα… ξεχαστείς!
