Το ερώτημα, το οποίο θα έπρεπε να τεθεί και τίθεται και τώρα είναι ένα:
Θα υπέγραφε ποτέ η Τουρκία μία συμφωνία αυτής της μορφής; Και δεν αναφέρομαι μόνο στη σημερινή Τουρκία αλλά και στη διπλωματία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Λοιπόν! Η Τουρκία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία ποτέ δεν υπέγραψαν μία συμφωνία με την οποίαν “έλυναν” κάποιο ζήτημα. Ό,τι υπέγραψαν ήταν προϊόν πίεσης λόγω συνθηκών και ανάγκης ή ήττας. Αλλά ποτέ οι ίδιοι δεν συμφώνησαν στο να επιλύσουν (υποτίθεται) ένα θέμα.
Και για να προχωρήσω ένα βήμα παραπέρα. Στην Τουρκία οι εξωτερικές επιδιώξεις δεν αποτελούν αντικείμενο κομματικής διαμάχης.
Στην Ελλάδα ωστόσο δεν ισχύει το ίδιο. Η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν και είναι ακατανόητη έως… (να μην τη χαρακτηρίσω). Οι εμπνευστές της και οι οπαδοί τους όμως την θεωρούν επίτευγμα.
Για το Αιγαίο έχουν ακουστεί φωνές τύπου συνεκμετάλλευσης από… Έλληνες πολιτικούς! Πού λοιπόν η απορία για την Γαλάζια πατρίδα στα σχολικά βιβλία της Τουρκίας (υποθέτω ότι είναι αληθινή είδηση αυτή).
Ακόμα και η πρώην Υπουργός Εξωτερικών συνεχάρη τον τότε συνάδελφό της σχετικά με την επίτευξη αυτής της συμφωνίας ενώ υποτίθεται πως το κόμμα της ήταν σφόδρα εναντίον. Όλα αυτά δεν βγάζουν νόημα.
Τα αποτελέσματα των εκλογών στα Σκόπια ανέδειξαν σχηματισμό αντίθετο με τη συμφωνία για άλλους λόγους με τους δικούς μας. Γιατί ανησυχεί η Ελληνική κυβέρνηση μήπως… καταργηθεί, αφού ήταν (υποτίθεται) εναντίον της; Δεν νομίζω ωστόσο πως θα συμβεί κάτι τέτοιο.
Πώς να μην εμφανίζονται διάφοροι τύποι, οι οποίοι αξιοποιούν κατάλληλα όλο αυτό το σκηνικό προκειμένου να αποσπάσουν ψήφους κλπ.;
Και τελικά το ερώτημα:
Θα υπέγραφε ποτέ η Τουρκία μία ανάλογη συμφωνία;
Ποτέ είναι η απάντησή μου και τούτο διότι γνωρίζει να περιμένει. Γιατί μετά τις Πρέσπες θα ακολουθήσει και μία για το Αιγαίο και δεν θα χρειαστεί να καταβάλει καμία προσπάθεια.
