Ακούστε, δηλαδή διαβάστε τι έπαθα (τρόπος του λέγειν) χθες. Ήμουν στου Γκούρα στην Άνω Κορινθία και αποφάσισα επιτέλους να ψάξω για κάποια ονομαστά αρχοντικά. Από καιρό το έχω στο νου μου, αλλά μπλέκω με τα έργα και αυτό μένει πίσω. Μην ξεχνάτε πως οι ρίζες του μέλλοντος ευρίσκονται στο παρελθόν και χωρίς τη γνώση της παράδοσης δεν προχωράς εμπρός.
Αφού κάπως κατάφερα να αφήσω το αυτοκίνητο ξεκίνησα να ψάχνω για τα αρχοντικά. Αν και συνήθως είναι στο κέντρο του χωριού μερικές φορές… δεν είναι και δεν είναι και τόσο εύκολο να τα εντοπίσεις. Τέλος πάντων τα εντόπισα, αλλά… να τι μου συνέβη!
Απογοητεύτηκα!
Ο λόγος; Ήταν πολύ όμορφα μεν ανακαινισμένα, αλλά είχαν μετατραπεί σε ξενώνες. Δεν θα αναφερθώ ονομαστικά σε συγκεκριμένα, εκτός από ένα, το οποίο είναι εγκαταλλελειμένο. Η απογοήτευσή μου συνίστατο στο ότι περίμενα να δω ένα λαμπρό κτίριο σε όποια κατάσταση αλλά στην αυθεντική του χρήση. Και είδα… ξενώνες.
Δεν λέγω μια χαρά ήταν αλλά έλλειπε ένα βασικό συστατικό: η μαγεία! Διότι το αρχοντικό εμπεριέχει νοερά και την ιστορία των ιδιοκτητών του. Και ναι μεν η μετατροπή συνεπάγεται οικονομική ενίσχυση, άρα το κτίριο συντηρείται και δεν καταρρέει, αλλά εγώ τι να σας πω, απογοητεύτηκα. Και τονίζω, όχι γιατί ήταν απεριποίητα, κάθε άλλο, αλλά διότι στερήθηκα του ονείρου. Να πλάσω με το μυαλό μου ιστορίες, ίντριγκες, πάθη, αγώνες, ιστορία.
Ξαφνικά μου πέρασε η σκηνή της επικής κιν/κής ταινίας Δρ. Ζιβάγκο, όπου τα αρχοντικά των αριστοκρατών… κοινωνικοποιηθηκαν. Ας μην το θέσω πολιτικά το ζήτημα. Το πηγαίο ερώτημα μου όμως ήταν:
Θα έπρεπε να μετατρέπονται τα αρχοντικά σε ξενώνες;
Από χθες αυτό στριφογυρίζει στο μυαλό μου και αναρωτιέμαι τι με στενοχώρησε. Σήμερα νομίζω πως εντόπισα την αιτία. Δεν είναι ακριβώς ότι θα ήθελα να τα έβλεπα παρατημένα. Αλλά με συνετάραξε μία αλήθεια της ζωής, την οποίαν χθες τόσο παραστατικά είδα ενώ τόσο πολύ καλά γνωρίζω.
Η παρακμή.
Και η αναγέννηση αλλά με διαφορετικό τρόπο. Μα, αφού δεν δέχομαι προσωπικά την ανισότητα γιατί στενοχωριέμαι από τις οικογένειες, οι οποίες χάθηκαν;
Διότι η προσωπική μου λογική ναι μεν δεν αντιλέγει στην παρακαμή, αλλά την ίδια στιγμή θέλει να βλέπει την ακόμα μεγαλύτερη πρόοδο. Ίσως αυτή να μην την είδα, όπως τουλάχιστον την φανταζόμουν. Ίσως όμως και να λαθεύω, διότι η ακμή δεν είναι μόνο αρχοντικά στα χωριά, αλλά και πτυχία και διεθνείς καριέρες. Αυτά όμως εκεί δεν φαίνονται μόνο μαθαίνονται.
Και τελικά φωτογράφισα με δυσκολία λόγω πρόσβασης το τεράστιο κτίσμα του Οικονόμου, ενός ζάμπλουτου, όπως μου εξήγησαν, το οποίο παραμένει κλειστό, γεμάτο όπλα και ίσως ιστορικά κειμήλια πιθανότατα για να μετατραπεί σε μουσείο.
Ο ξενώνας είναι σε έναν βαθμό ζωντανός, το μουσείο όμως όχι. Το οριστικό τέλος.
Σημ. Οι φωτογραφίες από την πρόσοψη του αρχοντικού.
