Σκοπίμως αρχίζω το άρθρο με τη λέξη “πρέπει”. Γιατί; Διότι μέσα σε λίγες ημέρες και μέχρι την ταφή της ο βομβαρδισμός, τον οποίον θα υποστούμε από ανιστόρητα παπαγαλάκια, τα οποία αντιμετωπίζουν μία ανάρτηση στο Instagram με τον κ@λο της της… Χ (κάθε Χ) ως σημαντικό γεγονός, είναι δεδομένος.
Άλλοι πάλι θα αξιοποιήσουν (εκμεταλλευτούν) το θάνατο της Βασίλισσας δολίως, θα ωραιοποιήσουν τα… πάντα και θα τονίσουν τη διαφορά μεταξύ της Βασίλισσας με τους άξεστους αρχηγούς Δημοκρατιών (ασχέτως εάν όντως οι τελευταίοι είναι άξεστοι και εν πολλοίς ασήμαντες καρικατούρες), ώστε να πείσουν για την… αγνότητα της βασιλείας.
Αλλά άλλο πρόσωπα και άλλο θεσμοί, αγαπητές μου φίλες και φίλοι.
Και μέσα σε δέκα ημέρες από σήμερα, εάν διεξαχθεί μία δημοσκόπηση σχετικά με το θεσμό της βασιλείας ως πολίτευμα, θα εκπλαγούμε με ένα 30% να τον υποστηρίζει (το θεσμό), ένα άλλο 30% να αναρωτιέται πώς του διέφυγε όλα αυτά τα χρόνια και ένα υπόλοιπο 40% (ή είμαι αισιόδοξος) να τρίβει και πάλι τα μάτια του για τα προηγούμενα.
Φυσικά όλοι αυτοί θα “ξεχάσουν” πως η βασίλισσα εκπροσωπεί μία αποικιοκρατική δύναμη, η οποία όπου έβαζε το χεράκι της μόνο κακό προκαλούσε· και πολύ μεγάλο κακό. Και δεν είναι μόνο η Κύπρος -το αυτονόητο και “δικό μας”-, είναι και η Διώρυγα του Σουέζ, είναι και η στάση της αμέσως μετά τον Β΄ΠΠ στη Μέση Ανατολή και ουκ έστιν τέλος σε διεθνή ζητήματα.
Αλλά ας μην ξύνω πληγές τώρα, διότι προέχει να ασχοληθούμε με το χρώμα του φερέτρου της, τι τουαλέτες θα επιλέξουν οι πρώτες κυρίες, οι οποίες θα παραστούν στην κηδεία της και γενικώς όλα όσα θα μας εκστασιάσουν με τη λαμπρότητά τους…
…ενώ εσύ ασθμαίνοντας αγωνίζεσαι να αποφύγεις την εξαθλίωση και τη συρρίκνωση της ζωής σου και των ελευθεριών σου, εργαζόμενος ως σκλάβος για να συντηρείς τα προηγούμενα. Κλάψε λοιπόν, αλλά επίλεξε σωστά ποιόν θα κλάψεις:
Τη Βασίλισσα ή τον εαυτόν σου;
